5 چۆن داشتِش ببیت و پاک و پارسا ببنت، چۆن وتی لۆگئے کاران دلگۆش ببنت، چۆن مهربان و وتی لۆگواجهانی پرمانبردار ببنت تانکه کسّ هُدائے هبر بُهتام جنَگ مبیت.
آیان جُست گپت: ”تئیی لۆگی سارَه کجا اِنت؟“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”اۆدا گدانئے تها اِنت.“
هُدایا گۆن جنێنا گوَشت: ”من تئیی چِلّگیئے دردان سکّ بازَ کنان، تئو گۆن درد چُکّ پێدا کنئے. تئیی واهگ په وتی مردا بیت و آ، تئیی سرا واجهیَ کنت.“
او هُدا! تان کدێن دژمن تئیی سرا بکندیت؟ دژمن تان اَبد تئیی ناما بَد و رَد بکنت؟
یاپائے شهرا، مریدے هستاَت که نامی تَبیتا اَت (یونانی زبانا ”دُرکاس“ گوَشگَ بیت، بزان ”آسْک“). آ باز نێککارێن جنێنے اَت و هر وهدا نێزگارێن مردمی کُمکّ و مَدَت کرتگاَتنت.
پِتْرُس آیانی همراه بوت. وهدے اۆدا رَست، لۆگئے بُرزادی بانا برتِش. اۆدا سجّهێن جنۆزام آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت و گرێوان هما پُچّ و جامگِش پێش داشتنت که دُرکاسا وتی زِندا دۆتکگاَتنت.
مئیلێت مردم آ چیزّانی بارئوا بدێن هبر بکننت که شما آیان نێکَ زانێت.
هما پئیما که نِبشته اِنت: ”شمئے سئوَبا دَرکئوم هُدائے ناما بےاِزّتَ کننت.“
آ وتی شرّێن کارانی سئوَبا وَشنامێن مردمے ببیت. اَنچێن مردمے ببیت که وتی چُکّی شَرّ رۆدێنتگاَنت، مهمانداریای کرتگ، پلگارتگێنانی هِزمتی کرتگ، پرێشانێن مردمانی کُمکّی کرتگ و په هر پئیمێن شَرّێن کارا مُدام تئیار بوتگ.
هما مردم که گُلامیئے جُگئے چێرا اَنت، باید اِنت بزاننت که آیانی واجه سرجمێن شرپئے لاهک اَنت. اے پئیما هُدائے نام و ایمانئے تالیم بُهتام جنگَ نبنت.
گڑا کَسترێن جنێنان سر و سۆج کرتَ کننت که چۆن وتی لۆگواجه و چُکّان دۆست بدارنت،