5 من ترا پمێشکا کْریتئے جزیرها نادێنت و شُتان که تئو ناسرجمێن کاران بگیشّێنئے و هر شهرا کَماش گِچێن بکنئے و کاران آیانی دستا بدئیئے، هما پئیما که من ترا هُکم داتگاَت.
زمستانا آ بَندِن په دارگا شَرّ نهاَت، پمێشکا گێشترێنانی شئور همِش اَت که بۆجیگ چه اۆدا در بکپیت و اگن بوتَ کنت، آ پینیکْسئے بَندِنا وتا برسێننت و زمستانا اۆدا بگوازیننت. پینیکْسئے بَندِن، کْریتئے یکّ بَندِنے که دێمی چه شمال و جنوبا، مگربئے نێمگا اِنت.
تان باز رۆچا ورگِش هم نئوارتگاَت. گڑا، پولُس آیانی دێما اۆشتات و گوَشتی: ”او مردان! اگن شما منی هبر بزُرتێن و چه کْریتا در مئیاتکێنێت، مئے سرا اینچک سکّی و سۆری نکپتگاَت و اینچک تاوان هم نرَستگاَت.
هما وهدا که مَکدونیَها رئوگا اَتان، من گۆن تئو دزبندی کرت و انّون هم گوَشان که اِپێسُسئے شهرا بدار و لهتێن مردم که درۆگێن تالیم دئیگا اِنت، آیان هُکم بدئے که وتی اے کارا بند بکننت و