Biblia Todo Logo
Online Bible

- Advertisements -




پولُسئے کاگد په رومیان 5:2 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

2 چه ایسّا مَسیهئے راها، اے رهمتئے دروازگ هم په ما پَچ کنگ بوتگ و انّون رهمتانی ساهگا اۆشتاتگێن، وتی اے اُمێتئے سرا گَل و شادهی هم کنێن که هُدائے شان و شئوکتا شریکدارَ بێن.

See the chapter Copy




پولُسئے کاگد په رومیان 5:2
43 Cross References  

بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.


گۆن وتی سر و سۆجان منا رهشۆنیَ کنئے و رندا گۆن شان و شئوکتے زورئے.


هُدابُندا گوَشت: ’شاباش، او وپادار و شَرّێن گُلام! تئو گۆن کمّێن بُنمالا تچک و راست بوتگئے، نون من ترا گێشترێن کارانی زِمّه و ڈُبَّها دئیان، بیا منی شادکامیانی شریکدار بئے.‘


گڑا پدا گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان، من پَسانی گواشئے دپ و دروازگ آن.


دروازگ من آن، هرکَس که چه منی راها بگوَزیت، رَکّیت. تها کئیت یا ڈنّا رئوت، چَراگاهێا سرَ بیت.


ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.


شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که منی هبرا بِشکنت و منی دێم دئیۆکئے سرا ایمان بیاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت و هچبر مئیاریگ کنگَ نبیت، بزان آ چه مَرکا گوَستگ و زندا سر بوتگ.


وهدے پولُس و بارنابا اَنْتاکیَها رَستنت، آیان کِلیسائے مردم مُچّ و یکجاه کرتنت. هر کارے که هُدایا چه آیانی دستا کناێنتگ‌اَت، گۆن آیان گوَشتِش و هالِش دات که هُدایا په درکئومان هم ایمان و باوَرمندیئے دروازگ پَچ کرتگ.


راست اِنت. آ ٹال سِندگ بوتنت که ناباور اَتنت، بله تئو چه باورا اۆشتاتگ و مُهر ائے. گُروناک مبئے و په تُرس زِند بگوازێن.


په اُمێتواری گَل و شادهی بکنێت، سکّیانی تها سبر و اۆپار پێش بدارێت و وتی دْوایان مُهر بۆشتێت.


تئو کئے ائے که دگرێئے هِزمتکارئے سرا هُکم ببُرّئے؟ آ وتی جندئے هُدابندئے پێشگاها اۆشتیت یا کپیت. بله بزان که اۆشتیت، چێا که هُداوندا اے واک هست که آییا بداریت.


اُمێتئے هُدا که شما آییئے سرا باور کرتگ، شمئے دلا چه شادهی و سُهل و آرامیا پُرّ کنات، تان گۆن پاکێن روهئے واک و زۆرا چه اُمێتا سررێچ ببێت.


هما که گۆن سبر و اۆپار، نێکێن کارانی سرا مُهر اۆشتاتگ‌اَنت و شئوکت، ازّت و نمیرانیئے رَندا اَنت، آیان نمیرانێن زِندَ بَکشیت.


پرچا که سجّهێنان گناه کرتگ و چه هُدائے شان و شئوکتا دور اَنت،


اُمێت مارا دلپرۆش بئیگا نئیلیت، چێا که هُدائے مِهر مئے دلا اێر رێچگ بوتگ، چه هما پاکێن روهئے راها که مارا بَکشگ بوتگ.


نون په هما مردمان هچّ مئیارباریے نێست که ایسّا مَسیهئیگ اَنت.


ما گۆن همے اُمێتا رَکّێنگ بوتگێن، بله اُمێتے که سَرجم بوتگ، نون اُمێت گوَشگَ نبیت. چۆن بوتَ کنت مردم هما چیزّئے اُمێتا ببیت که هست‌اِنتی؟


مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے جند و مئے هُداێن پت که مارا دۆستَ داریت و وتی رهمتئے برکتا مارا ابَدی دلبڈّی و شَرّێن اُمێتی داتگ،


مَسیها هم یکّ برے په مئے گناهان سکّی سگّت، بزان آ ”نێک و پاکا“ په گُنهکاران وتی جان نَدر کرت تان مارا په هُدایا سر بکنت. مَسیه جسمی کُشگ بوت بله روها زندگ کرت.


گۆن هُدائے شان و شئوکتا دْرپشگا اَت. اِشیئے دْرپشناکی چۆ گرانبهاێن سِنگ، اکیکئے ڈئولا ساپ اَت.


و شهرا نه رۆچ پکار اِنت و نه ماه که آییا رُژنا بکننت، چێا که هُدائے شان و شئوکت اِشیا رُژنا کنت و گوَرانڈ اِشیئے چراگ اِنت.


و من بُرزێن تئوارے اِشکت که چه تَهتا پێداک اَت، گوَشگا اَت: ”بچار! هُدائے منندجاه مردمانی کرّا اِنت، نون آ وت آیانی کرّا نندۆکَ بیت. آ، هُدائے مردمَ بنت و هُدا وت گۆن آیان یکجاهَ بیت.


هما که سۆبێنَ بیت، من آییا گۆن وت، وتی تَهتئے سرا نندگئے هَکّا دئیان، همے پئیما که من سۆبێن بوتان و گۆن وتی پتا، آییئے تَهتئے سرا نِشتان.


Follow us:

Advertisements


Advertisements