16 آیان گۆن کۆه و تَلاران گوَشت: ”مئے سرا بکپێت و مارا چه تَهتئے سرا نِشتگێنئے چِهرگا و چه گوَرانڈئے گَزبا چێر بدئیێت.
بله اۆدا وتی تُرسئے تها بُڈّنت، چیا که هُدا گۆن پهرێزکارانی نَسل و پدرێچا اِنت.
ایسّایا دَرّاێنت: ”تئو وت گوَشت. بله شما سجّهێنان هالَ دئیان، دێمترا گندێت که انسانئے چُکّ زۆراورێن هُدائے راستێن نێمگا نِشتگ. چه آسمانئے جمبرانی سرا هم کئیت.“
ایسّایا په زَهر چارتنت، چێا که چه آیانی سِنگدلیا سکّ پَدَرد بوت. گۆن آ مردا گوَشتی: ”دستا شهار دئے!“ آییا دست شهار دات و دستی وشّ و دْراه بوت.
هما وهدا، مردم کۆهان تئوارَ کننت: ’بیاێت مئے سرا بکپێت‘ و جُمپانَ گوَشنت: ’مارا پناه دئیێت.‘
و هماییئے سئوگندی وارت که اَبد تان اَبد زندگ اِنت، هماییئے که آسمان و هرچے که آسمانان هست، زمین و هرچے که زمینا هست، دریا و هرچے که دریائے تها هست جۆڑی کرتگاَنت. گوَشتی: ”نون وهد هلاس اِنت.
چه اسپسوارئے دپا تێزێن زهمے در آیگا اِنت تانکه گۆن اِشیا کئومان بجنت و گۆن آسنێن اَساێا آیانی سرا هُکمرانی بکنت. آ، پُرواکێن هُدائے گَزب و هِژمئے شَرابکَشّی هئوزا لَگَت دئیگا اِنت.
رندا من بلاهێن اسپێتێن تَهتے دیست و هما هم که تَهتئے سرا نِشتگاَت. زمین و آسمان چه آییئے دێما تتکنت و په زمین و آسمانا هچّ جاگهے پَشت نکپت.
هما دمانا هُدائے روه منی دلا پُترت و من دیست تَه اَرشا تَهتے اێر اِنت و یکّے تَهتئے سرا نِشتگ.
چه تَهتا گِرۆکئے شهم در آیگا اَت، گْرند و بُرزێن تئوار اَتنت و تَهتئے دێما آسئے هپت مَشَل رۆک اَت. اے مَشَل هُدائے هپتێن روه اَنت.
هر وهدا که سَهدار تَهتئے سرا نِشتگێنا، اَبد تان اَبد زندگێنا شان و شئوکت و شرپَ دئینت و آییئے شُگرا گرنت،
پدا من دیست که تَهتئے سرا نِشتگێنا کتابے، بزان تومارے راستێن دستا اِنت که پُشت و دێمی نبشته اَنت و هپت مُهر جتگ.
زار زارا گرێوگ و گوَشگا اَتنت: ”او پاک و راستێن هُداوند! تان کدێن دادرسیَ نکنئے و مئے هۆنئے بێرا چه زمینئے سرا نِشتگێنانَ نگرئے؟“
آ رۆچان مردم مرکَ لۆٹنت بله مرکِشَ نرسیت. مرکئے لۆٹۆکَ بنت و مرک چه آیانَ تچیت.