5 اے ائولی جاه جَنَگ اِنت. پَشت کپتگێن مُردگ، تان هما وهدا پدا زندگ نبوتنت که اے هزارێن سال پوره نبوتگاَتنت.
گڑا بَهتاورَ بئے، چێا که آیانی کِرّا چیزّے نێست ترا بدلا بدئینت و تئو وتی مُزّا پهرێزکارانی پدا زندگ بئیگئے وهدا گرئے.“
چێا که، اگن آیانی دئور دئیگ جهانئے سُهل و وشّانی اِنت، گڑا آیانی زورگ چه مُردگان زِندگ بئیگا اَبێد، چے بوتَ کنت؟
که وڑے نه وڑێا من هم مُردَگانی جاه جنَگا شریکدار ببان.
چێا که هُداوند وت پرێشتگانی سردارئے تئوار و هُدائے کَرنائے تئوارئے همراهیا، هُکم دئیانا چه اَرشا اێرَ کئیت. گڑا، ائولا مَسیهئے هما باوَرمند زندگَ بنت که مُرتگاَنت و
بله سئے و نێم رۆچا رند، چه هُدائے نێمگا زِندئے روه اِشانی جۆنا پِر ترّت و اے وتی پادانی سرا اۆشتاتنت. هرکَسا که دیستنت، مزنێن تُرسے آییئے جانا کپت.
هپتمی پرێشتگا وتی کَرنا جَت. آسمانا بُرزێن تئوار اَتنت که گوَشگا اَتنت: ”دنیائے بادشاهی مئے هُداوند و آییئے مَسیهئے بادشاهی جۆڑ بوتگ و آ اَبد تان اَبد بادشاهیَ کنت.“