پسانی پئیما دێم په مُردگانی جهانا راه دئیگَ بنت، همۆدا که مرک آیانی شپانکَ بیت. بامگواهان، نێکدل آیانی سرا هُکمرانیَ کننت و آیانی جسم و جان کبرا پوسّیت، دور چه بُرزێن ماڑیان.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگاَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.