اے بارئوا اَنگت پِگر کنگا اَت که آییئے وابا اَناگت هُداوندئے پرێشتگے آتک و گوَشتی: ”ایسُّپ، او داوود بادشاهئے چُکّ! چه وتی دِشتار مَریمئے زورگ و لۆگا برگا متُرس، چێا که آییا اے لاپپرّی، چه پاکێن روها رَستگ.
هما هِزمتکار و دَزبۆجانی پئیما ببێت که رَهچار اَنت آیانی هُدابُند کدێن چه سور و آرۆسئے شادهیان پِرَ ترّیت و اَنچُش که کئیت و دروازگا ٹُکّیت، آ دروازگا پَچَ کننت.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
هما دمانا بلاهێن زمینچَنڈے آتک و شهرئے دَهیَکّ تباه بوت. زمینچَنڈا هپت هزار مردم مُرت. پَشت کپتگێنان سکّ باز تُرست و بُرزێن اَرشئے هُدااِش شان و شئوکت دات.
چه هما هپتێن پرێشتگان که چه گُڈّی هپتێن اَزابان پُرّێن هپت دَرپِش گۆن اَت، یکّے آتک و منا گوَشتی: ”اِدا بیا، من ترا بانۆرا پێشَ داران، گوَرانڈئے لۆگبانکا.“