8 اِشانی سئوَبا یکّ رۆچێئے تها آییئے اَزاب، بزان مرک، پُرس و ڈُکّالَ کاینت و آ گۆن آسا سۆچگَ بیت، چێا که هُداوندێن هُدا پُرواک اِنت و آییئے دادرسیا کنت.“
هُدایا یک هبرے گوَشتگ و من دو اِشکتگ که زۆر و کدرت هُدائیگ اِنت و
گوَشتِش: ”پُرواکێن هُداوندێن هُدا! ما تئیی شُگرا گرێن، هما که هستاِنت و هست بوتگ، چێا که تئو وتی مزنێن زۆر و واک دستا گپتگ و هُکمرانی بِندات کرتگ.
هما رستر و دهێن کانٹ که تئو دیستنت گۆن کَهبگا نپرتَ کننت، آییا وئیران و جاندرَ کننت، آییئے گۆشتا وَرنت و آییا گۆن آسا سۆچنت.
و هما جنێن که تئو دیست، مزنێن شهر اِنت که زمینئے سرئے بادشاهانی سرا هُکمرانیَ کنت.“
بله چُشێن بلاهێن مال و مِلکت یکّ ساهتێئے تها تباه کنگ بوت.“ سجّهێن ناهُدا، جانشۆ و هما مردم که دریایا سپرَ کننت یا کارَ کننت دور اۆشتاتگاَتنت.
آ هاک په سر بوتنت و گرێوان و مۆتک آرانا کوکّار کنگا اَتنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! هما که دریایا بۆجیگِش هستاَت، چه تئیی مال و مِلکتا هستۆمند بوتگاَنت، بله یکّ ساهتێئے تها تباه کنگ بوتئے.“
و آیان یکّ رندے پدا گوَشت: ”هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. اَبد تان اَبد چه کهبگا دوتّ چستَ بیت.“