16 هما رستر و دهێن کانٹ که تئو دیستنت گۆن کَهبگا نپرتَ کننت، آییا وئیران و جاندرَ کننت، آییئے گۆشتا وَرنت و آییا گۆن آسا سۆچنت.
وهدے بدکار هملهَ کننت که منی جسم و جانا بدِرّنت و اێر ببرنت، وهدے دژمن و بدواه منی سرا اُرُشَ کننت، آ وت ٹگلَ ورنت و کپنت.
پدا دگه جانوَرے زاهر بوت، اے دومی، ممّئے ڈئولێنے اَت و کَش وپتگاَت و سئے پهلوگی دنتانانی نیاما دپا اَت. اِشیارا گوَشگ بوت: ’پاد آ، وتا چه گۆشتا سێرلاپ کن.‘
پدا دگه نشانیے آسمانا زاهر بوت: بلاهێن سُهرێن اژدیاے، هپت سَرَگ و ده کانٹی پِر اَت و هپت تاجی سرا اَت.
پدا ششمیا وتی دَرپ مزنێن کئور، پَراتئے سرا رێتک و کئورئے آپ هُشک بوت تانکه رۆدراتکی بادشاهانی راه ساپ ببیت.
پنچئے بادشاهی هلاس بوتگ، یکّے انّون بادشاه اِنت و دگه یکّے اَنگت نئیاتکگ و آ، وهدے کئیت، اَلّم په کمّێن وهدێا مانیت.
آ هاک په سر بوتنت و گرێوان و مۆتک آرانا کوکّار کنگا اَتنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! هما که دریایا بۆجیگِش هستاَت، چه تئیی مال و مِلکتا هستۆمند بوتگاَنت، بله یکّ ساهتێئے تها تباه کنگ بوتئے.“
اِشانی سئوَبا یکّ رۆچێئے تها آییئے اَزاب، بزان مرک، پُرس و ڈُکّالَ کاینت و آ گۆن آسا سۆچگَ بیت، چێا که هُداوندێن هُدا پُرواک اِنت و آییئے دادرسیا کنت.“
تانکه شما بادشاهانی گۆشت، سالارانی گۆشت، پُرواکێن مردمانی گۆشت، اسپ و اسپسوارانی گۆشت، سجّهێن مردمانی گۆشت، آزات و گُلامانی و کَسان و مزنێنانی گۆشتا بوَرێت.“