7 و من اِشکت که کُربانجاه گوَشگا اَت: ”هئو، او پُرواکێن هُداوندێن هُدا! تئیی دادرسی راست و په اَدل اَنت.“
هُداوندێن هُدا گوَشیت: ”بِندات من آن و هلاسی من آن، هما که هستاِنت، هست بوتگ و آیگی اِنت، پُرواک، آ من آن.“
”آ که بندیگ بئیگی اِنت، بندیجاها رئوت. آ که گۆن زهما کُشگ بئیگی اِنت، گۆن زهما کُشگَ بیت.“ اِشیئے تها هُدائے پَلگارتگێن مردمان اۆپار و ایمانئے زلورت اِنت.
آ، هُدائے هِژمئے هما پهکێن شرابا وارت که هُدائے گَزبئے پیالها رێچگ بوتگ و گۆن آس و گۆکُرتا پاکێن پرێشتگانی دێما و گوَرانڈئے دێما هم اَزاب دئیگَ بیت.
دگه پرێشتگے چه کُربانجاها آتک که آسئے سرا اِهتیاری هستاَت. آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گۆن هماییا گوَشت که تێزێن داسی گۆن اَت: ”وتی تێزێن داسا دێما بیار و زمینئے انگورئے درچکانی هۆشان بُرّ، چێا که نون انگور رَستگاَنت.“
چێا که آییئے دادرسی راست و په اَدل اَنت. آییا هما مزنێن کَهبگ سِزا داتگ که زمینی گۆن وتی زِنهکاریان گُمراه کرتگاَت. هُدایا چه آییا وتی هِزمتکارانی هۆنئے بێر گپتگ.“
وهدے گوَرانڈا پنچمی مُهر پَچ کرت، من کُربانجاهئے چێرا همایانی اَرواه دیستنت که هُدائے هبر و هما شاهدیئے سئوَبا کُشگ بوتگاَتنت که آیان برجاه داشتگ.