هُداوند چُشَ گوَشیت که تئوِ پِرئون چه اے نِشانیا زانئے که من هُداوند آن: بِچار، اے اَسا که منِ موسّائے دستا اِنت، من اِشیا کئورئے آپا جنان و آپ هۆن جۆڑَ بنت.
بله هما که په نازانتی اَنچێن رَدے جنت که لَٹّ و کُٹّئے سِزاوار اِنت، کمتر لَٹَّ وارت. چێا که چه مسترێن مَنسبدارا گێشتر جُست و پُرسَ بیت و کَسێا که گێشتر زِمّهواری دئیگ بوتگ، چه آییا گێشتر هساب گِرگَ بیت.
آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ.