هما هبران که من گۆن شما شپئے تهاریا گوَشان، شما آ هبران رۆچئے رُژناییا بگوَشێت، هما هبر که هَلوتا شمئے گۆشان گوَشگَ بنت، آ هبران لۆگ و بانانی سرا بگوَشێت و جار جنێت.
نون هُدایا ستا و سنا بات، که چه منی اے وشّێن مِستاگ و ایسّا مَسیهئے کُلئوئے جار جنَگئے برکتا، شمارا برجاه داشتَ کنت. اے مِستاگئے راز، کَرنانی کَرن چێر و بێتئوار اَت،
آ نۆکێن سئوتے جنَگا و گوَشگا اَتنت: ”تئو تومارئے زورگ و اِشیئے مُهرانی پَچ کنگئے لاهک ائے چێا که تئو هِلار کنگ بوتگئے و گۆن وتی هۆنا په هُدایا چه هر کَبیله، زبان، کئوم و راجا مردم په بها زرتگ.
رندا من چارِت و اِشکت که آسمانئے نیاما بالێن وَکابے کوکّار کنگا اَت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، اَپسۆز په زمینئے نندۆکان، هما کَرنایانی تئوارانی سئوَبا که اے دگه سئیێن پرێشتگان جنَگی اَنت.“