اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگاَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت.
هما که سۆبێنَ بیت، من آییا وتی هُدائے پرستشگاهئے مِنُکے جۆڑَ کنان و آ پدا هچبر چه پرستشگاها درَ نئیئیت. من آییئے سرا وتی هُدا و وتی هُدائے شهر، نۆکێن اورشَلیمئے ناما و وتی نۆکێن ناما نبشتهَ کنان. نۆکێن اورشَلیم چه منی هُدائے نێمگا، چه آسمانا اێرَ کئیت.
چه اِشان و رند من چارت تَه آسمانا دروازگے پَچ اِنت و هما کَرنائے ڈئولێن تئوار که من پێسرا اِشکتگاَت گۆن من هبرا اِنت. گوَشگا اَت: ”اِدا بُرزاد بیا که من ترا پێشَ داران چه اے چیزّان و رند اَلّما چے بئیگی اِنت.“
من چارت تَه منی دێما شونزێن اسپے. اسپسوارئے نام ”مَرک“ اَت و مُردگانی جهان آییئے پُشتا اَت. آیان زمینئے چارِکئے سرا زۆر و واک دئیگ بوتگاَت که په زَهم، ڈُکّال و وَبا و چه زمینئے سرئے رَسترانی دستا اۆدئے مردمان بکُشنت.