رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ.
راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا، هُدائے هبران درَ کنت که چُش مبیت آ باور بکننت و برَکّنت.
شما وتی پت، بزان اِبلیسئے چُکّ اێت و هماییئے مُراد و واهگانی سرا کار کنگَ لۆٹێت. آ چه بِنداتا هۆنیگے و چه راستیا دور اِنت، چێا که آییا هچّ راستی مان نێست. وهدے درۆگَ بندیت، وتی جندئے دلئے هبرا کنت، چێا که درۆگبندے و درۆگانی پت اِنت.
چۆ مبیت کَسے وڑے نه وڑے شمارا رَد بدنت، هُداوندئے رۆچ تان هما وهدا نئیئیت که مردم چه هُداوندا سَرکَشّ مبنت و بێرَهبَندێن مرد، بزان ”تباهیئے چُکّ“ پاشْک مبیت.
پمێشکا شادهی کنێت، او آسمانان و آسمانانی نِشتگێنان! بله بَژن و اَپسۆز په شما، او زمین و دریا! چێا که شئیتان په شما اێر آتکگ، چه زهرا سکّ پُرّ اِنت، چێا که زانت که آییئے وهد کمّ اِنت.“
اے هما پلیتێن روه اَنت که مۆجزه پێشَ دارنت و سجّهێن دنیائے بادشاهانی کرّا رئونت که آیان په جنْگ کنگا یکجاه بکننت، هما جنْگ که پُرواکێن هُدائے مزنێن رۆچا بیت.
گۆن مزنێن تئوارێا کوکّاری کرت: ”کپتگ، کپتگ، مزنێن بابِل، نون پلیتێن روهانی منندجاه بوتگ و هر ناپاکێن اَرواهئے جاگه اِنت و هر ناپاکێن مُرگئے کدۆه اِنت و هر ناپاک و بَژّناکێن سَهدارئے لۆگ اِنت.“
و رستر، هما درۆگێن پئیگمبرئے همراهیا گرگ بوت که رسترئے دێما مۆجزهی پێش داشتگاَت. گۆن اے مۆجزهان، آییا هما رَد داتگاَتنت که رسترئے نشانِش زرتگاَت و آییئے بُتِش سُجده کرتگاَت. دوێن، زندگا هما گوَرما دئور دئیگ بوتگاَتنت که گۆن آس و گۆکُرتا بُن اَت.
بله تیاتیرَهئے اے دگه مردم، شما که اے تالیمئے منّۆک نهاێت و ”شئیتانئے جُهلێن رازان“، اَنچُش که لهتێنَ گوَشیت، شرّیا سرپد نهاێت، اے گپّان شمارا گوَشان: ”شمئے سرا دگه گرانێن بارے نلَڈّان،
من تئیی آزار و نێزگاریا سرپد آن بله تئو هستۆمند ائے. آ کُپرانَ زانان که هما مردمان کرتگاَنت که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نهاَنت. آ شئیتانئے کَنیسَهے اَنت.
بچار، من چه شئیتانئے کَنیسَهئے مردمان لهتێن ترا دئیان، چه همایان که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نهاَنت و درۆگَ بندنت. بچار، من آیانَ پرمایان، آ کاینت، تئیی پادانی دێما کپنت و سرپدَ بنت که من ترا دۆست داشتگ.
پَشت کپتگێن مردم که اے اَزابان نکُشتگاَتنت، اَنگت چه وتی دستانی کاران پشۆمان نبوتنت و تئوبهِش نکرت و تلاه، نُگره، بْرنج، سِنگ و دارئے هما پلیتێن اَرواه و بُتانی سُجده کنگِش یله نکرت که نه دیستَ کننت، نه اِشکتَ کننت و نه راه شتَ کننت.