همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگیاِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت.
هما دمانا بلاهێن زمینچَنڈے آتک و شهرئے دَهیَکّ تباه بوت. زمینچَنڈا هپت هزار مردم مُرت. پَشت کپتگێنان سکّ باز تُرست و بُرزێن اَرشئے هُدااِش شان و شئوکت دات.
رندا چه هما هپتێن پرێشتگان که هپت دَرپِش گۆن اَت، یکّے آتک و گۆن من هبری کرت و گوَشتی: ”بیا اِدا من ترا هما مزنێن کَهبگئے سِزایا پێشَ داران که بازێن آپانی سرا نِشتگ.
آییئے اَزابا که گِندنت، تُرسنت، دورَ اۆشتنت و گوَشنت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، او مزنێن شهر! او بابِل، او مُهکمێن شهر! چێا که یکّ ساهتێئے تها تئیی دادرسیئے وهد رَسِت.“
گۆن مزنێن تئوارێا کوکّاری کرت: ”کپتگ، کپتگ، مزنێن بابِل، نون پلیتێن روهانی منندجاه بوتگ و هر ناپاکێن اَرواهئے جاگه اِنت و هر ناپاکێن مُرگئے کدۆه اِنت و هر ناپاک و بَژّناکێن سَهدارئے لۆگ اِنت.“