1 نون من دگه پُرواکێن پرێشتگے دیست که چه آسمانا اێر آیگا اَت. جمبری پۆشاکی گوَرا اَت، سرا سَنجے اێر اَتی، چِهرگی رۆچئے ڈئولا اَت و پادی آسی مِنُکئے پئیما اَتنت.
وتی بُرزی لۆگانی مِنُکان آپانی سرا اۆشتارێنئے. جمبران وتی اَرّابه جۆڑَ کنئے و گواتئے بانزُلان سوار ائے.
جمبر و تهاری آییئے چَپّ و چاگردا اَنت، اَدل و اِنساپ، آییئے تهتئے بُنهِشت و بُنیاد اَنت.
چۆ بوت که وهدے هارون گۆن سجّهێن اِسراییلی مهلوکا هبرا اَت، آیان گیابانئے نێمگا چارِت و هُداوندئے شان و شئوکتِش دیست که جمبرئے تها زاهر اَت.
آییئے بدن پوره تلاهرنگێن آکوتے اَت و دێمی چۆ گِرۆکا شَهم دئیگا اَت. چمّی گوَشئے رۆکێن مَشَل اَتنت. دست و پادی مُشتگێن بْرنجئے ڈئولا دْرپشگا اَتنت و تئواری چۆ مردمانی مزنێن رُمبێئے تئوارا اَت.
من شپئے اِلهامان چارگا اَتان، ته دیستُن، گۆن آسمانی جمبران انسانی چُکّێئے ڈئولێنے آیگا اَت و هماییئے نێمگا پێداک اَت که چه زمانگان هستاِنت و آییئے دێما آرگ و پێش کنگ بوت.
اۆدا آیانی دێما ایسّائے چِهرگ و دْرۆشم بدل بوت. آییئے دێم رۆچئے ڈئولا دْرپشناک بوت و گُد و پۆشاکی، اِسپێت اِسپێت بوتنت.
آ وهدا، مردم انسانئے چُکّا گندنت، که گۆن مزنێن واک و توان و شان و شئوکتے چه جمبرێئے نیاما کئیت و پَدّرَ بیت.
او شرپدارێن بادشاه! نێمرۆچا همے راها، اَناگت آسمانا چه رۆچا رُژناترێن شَهمے دیستُن. هما رُژن منیگ و منی همراهانی چارێن نێمگان دْرپشِت.
بچار، آ گۆن جمبران پێداک اِنت و هَمُک چمّ آییا گندیت، هما هم که آییئے جانِش ٹُنگ ٹُنگ کرتگ و زمینئے سجّهێن کئوم هماییئے سئوَبا پُرسیگَ بنت. هئو، اَنچُش بات. آمین.
چه اے چیزّان و رَند من دگه پرێشتگے دیست که چه آسمانا اێر آیگا اَت. آییا مزنێن اِهتیارے گۆن اَت و زمین چه آییئے شان و شئوکتا رُژنا بوت.
پدا پُرواکێن پرێشتگێا، جنتری تائے کَدّێن مزنێن سِنگے چست کرت و دریایا دئور دات و گوَشتی: ”گۆن همے تْرندیا مزنێن شهر، بابِل جَهلاد دئور دئیگَ بیت و پدا هچبر شۆهاز کنگ بوتَ نکنت.
رندا من پرێشتگے دیست که چه آسمانا اێر آیگا اَت. آییا جُهلێن تَهتَرونئے کلیت و مزنێن زمزیلے دستا اَت.
آ که تَهتئے سرا نِشتگاَت، گِندگا یَشْم و روبیئے سِنگئے رنگ اَت و زُمُرُّدپئیمێن سَنجێا تَهتئے چپّ و چاگرد گپتگاَت.
و من پُرزۆرێن پرێشتگے دیست که گۆن بُرزێن تئوارێا جار جنگا اَت: ”کئے اے مُهرانی پرۆشگ و تومارئے پَچ کنگئے لاهک اِنت؟“
رندا من چارِت و اِشکت که آسمانئے نیاما بالێن وَکابے کوکّار کنگا اَت: ”اَپسۆز، اَپسۆز، اَپسۆز په زمینئے نندۆکان، هما کَرنایانی تئوارانی سئوَبا که اے دگه سئیێن پرێشتگان جنَگی اَنت.“