Biblia Todo Logo
Online Bible

- Advertisements -




اِلهام 1:9 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

9 من، یوهَنّا، شمئے برات آن و هما آزار، بادشاهی و سبر و اۆپارا شمئے همراه آن که مارا ایسّائے نامئے سئوَبا رسنت. من هُدائے هبر و ایسّائے شاهدیئے سئوَبا پَتموسئے جَزیرها اَتان.

See the chapter Copy




اِلهام 1:9
35 Cross References  

ایسّایا گوَشت: ”شمارا منی جام نۆشگی اِنت، بله اے منی دستا نه‌اِنت که کئے منی راستێن و کئے چپّێن نێمگا بنندیت. اے جاگه همایانیگ اَنت که منی پتا په آیان گیشّێنتگ‌اَنت.“


گوَشتِش: ”جی هئو، اے کارا کرتَ کنێن.“ ایسّایا گوَشت: ”دێمترا، شمارا اے جام نۆشگی و اے پاکشۆدی هم کنگی اِنت،


من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“


هما رۆچان یکّ رۆچے، پِتْرُس ایسّائے باوَرمندانی نیاما، که کِساس یکّ سَد و بیست مردم اَتنت، پاد آتک و


مریدِش سر و سۆج کرت و دِلبڈّی داتنت که وتی باوَرا مُهر بدارنت. گوَشتِش: ”ما، گۆن بازێن سکّی و سۆریانی سَگّگا هُدائے بادشاهیا شتَ کنێن.“


نون اگن ما هُدائے چُکّ اێن، گڑا میراس هم برێن، چه هُدایا میراسَ برێن و گۆن مَسیها هم‌میراس اێن. چێا که اگن ما په راستی آییئے سکّی و سۆریان همراه ببێن، گڑا آییئے شان و شئوکتا هم شریکدارَ بێن.


اگن هما چیزّئے اُمێتوار ببێن که اَنگت مارا نێست، گڑا په سَبر آییئے وَدارا بێن.


اے راست اِنت که من باید اِنت شما سجّهێنانی بارئوا اَنچُش پِگر بکنان که پِگر کنگا آن، چێا که شما منی دلا اێت. تُرے من زمزیلان ببان یا وشّێن مِستاگئے دێمپانی و سابِت کنگا، شما سَجّهێن هُدائے رهمتان گۆن من شریکدار اێت.


بله شما شَرّێن کارے کرتگ که منی درد و گَمان شریکدار بوتگێت.


هُداوند شمئے دلا هُدائے مِهر و مَسیهئے سَگّ و برداشتئے نێمگا بترّێنات.


گڑا مئے هُداوندئے بارئوا شاهدی دئیگا لَجّ مکن. منی هالتئے سرا هم شرمندگ مبئے که من په هُداوندئیگی بندیگ آن. من په وشّێن مِستاگا اے سکّی و سۆریان که برداشت کنگا آن، تئواِش هم گۆن هُدائے بَکشاتگێن زۆرا برداشت کن.


من وت که چه کِلیسائے کماشان یکّے آن و مَسیهئے سکّی و سۆریانی شاهدے آن و آییئے پَدّر بئیگیێن شان و شئوکتا شریکدار آن، شمئے نیاما هرچے کماش هست، چه آیان منی دَزبندی اِش اِنت که:


ایسّا مَسیهئے هما اِلهام که هُدایا آییارا دات تان وتی هِزمتکاران هما چیزّان پێش بداریت که اَلّم زوتّ بئیگی اَتنت. آییا وتی پرێشتگے په وتی هِزمتکار یوهَنّایا رئوان دات تان اے اِلهام آشکار ببیت.


یوهَنّایا هما چیزّانی گواهی دات که دیستگ‌اَتنتی، بزان هُدائے هبر و ایسّا مَسیهئے شاهدی.


چه یوهَنّائے نێمگا، په آسیائے دَمگئے هپتێن کِلیسایان: چه هماییئے جندئے نێمگا که هست‌اِنت، هست بوتگ و آیگی اِنت، چه هما هپتێن روهانی نێمگا که آییئے بادشاهی تَهتئے دێما اَنت و چه وپادارێن شاهد ایسّا مَسیهئے نێمگا شمارا رهمت و اێمنی سر بات. ایسّا مَسیه هما ائولی اِنت که چه مُردگان زندگ بوتگ و دنیائے بادشاهانی هاکم اِنت. شان و شئوکت و زۆر، اَبد تان اَبد هماییا سر بات که مارا دۆستَ داریت و گۆن وتی هۆنا مارا چه گناهان آزاتی کرتگ و دینی پێشوا و بادشاهیے جۆڑی کرتگ که آییئے هُداێن پتئے هِزمتا بکنێن. اَنچُش بات. آمین.


وهدے اِشان وتی شاهدی سَرجم کرت، چه جُهلێن تَهتَرونا در آیۆکێن رستر گۆن اِشان جنْگَ کنت، اِشان شِکستَ دنت و کُشیت و


مئے برات، گوَرانڈئے هۆن و وتی شاهدیئے لبزئے سئوَبا، بُهتام جنۆکئے سرا بالادست بوتگ‌اَنت. مرکئے دێما آیان وتی ساهئے هچّ پرواه نکرتگ.


اژدیا جنێنئے سرا سکّ زهر گپت و گۆن آییئے اے دگه چُکّان په جنْگا در کپت، گۆن هما چُکّان که هُدائے هُکمانی منّۆک اَنت و په ایسّایا وتی شاهدیئے سرا مُهر اۆشتاتگ‌اَنت.


”آ که بندیگ بئیگی اِنت، بندیجاها رئوت. آ که گۆن زهما کُشگ بئیگی اِنت، گۆن زهما کُشگَ بیت.“ اِشیئے تها هُدائے پَلگارتگێن مردمان اۆپار و ایمانئے زلورت اِنت.


اِدا هُدائے پَلگارتگێنان سبر و اۆپار پکار اِنت، همایان که هُدائے هُکمانی سرا کارَ کننت و په ایسّایا وتی ایمانئے سرا مُهرَ اۆشتنت.“


نون من آییئے پادانی دێما سُجده کنگا کپتان، بله منا گوَشتی: ”چۆ مکن، من هم تئیی و تئیی براتانی ڈئولێن هِزمتکارے آن که ایسّائے شاهدیا دئینت. هُدایا پرستش کن. ایسّائے بارئوا شاهدی دئیگ پئیگمبریئے جئوهر اِنت.“


رندا من تَهت دیست و آ که تَهتانی سرا نِشتگ‌اَتنت، آیان دادرسیئے اِهتیار دئیگ بوت. و من همایانی اَرواه دیستنت که آیانی سر په ایسّائے بارئوا شاهدی دئیگ و هُدائے هبرئے سئوَبا بُرّگ بوتگ‌اَتنت، همایانی که رستر و آییئے بُتِش سُجده نکرتگ‌اَت و وتی پێشانیگ یا دستئے سرا آییئے نشانِش نزرتگ‌اَت. آ پدا زندگ بوتنت و هزار سالا گۆن مَسیها هُکمرانی‌اِش کرت.


تئو منی هُکم منِّتگ و سبر و اۆپار کرتگ، پمێشکا من هم ترا چه دادرَسیئے ساهتا رَکّێنان که په زمینئے سرا نِشتگێنانی چَکّاسگا سجّهێن دنیایا آیگی اِنت.


وهدے گوَرانڈا پنچمی مُهر پَچ کرت، من کُربانجاهئے چێرا همایانی اَرواه دیستنت که هُدائے هبر و هما شاهدیئے سئوَبا کُشگ بوتگ‌اَتنت که آیان برجاه داشتگ.


من پَسّئو دات: ”واجه! تئو وتَ زانئے.“ نون آییا گۆن من گوَشت: ”اے هما اَنت که چه مزنێن اَزابا در آتکگ‌اَنت و وتی پۆشاکِش گۆن گوَرانڈئے هۆنا شُشتگ و اسپێت کرتگ‌اَنت.


Follow us:

Advertisements


Advertisements