12 من هما تئوارئے نێمگا چَکّ جت که گۆن من هبرا اَت. من که چَکّ تَرّێنت، هپت تلاهێن چِراگدانُن دیست و
هپت چراگ اَڈّ کن و چِراگدانا پِرِش کن که چِراگدانئے دێمئے جاگها رُژنا بکننت.
په چِراگدانا هپت چراگی اَڈّ کرت و چِراگدانئے سَمبالگئے ائوزار و سامانی چه زَگرێن تلاها اَڈّ کرتنت.
چِراگدانانی نیاما انسانی چُکّێئے ڈئولێنے دیستُن، دْراجێن پَشکے گوَرا اَتی که تان پادان اَت و سێنَگا تلاهێن پَٹّیے بستگاَتی.
پمێشکا هرچے که تئو دیست، هرچے که انّون بئیگا اِنت و هرچے که دێمترا بیت، نبشتهِش کن.
هپتێن اِستار که تئو منی راستێن دستا دیستنت، آیانی و هپتێن تلاهێن چِراگدانانی راز اِش اِنت: هپتێن اِستار هپتێن کِلیسایانی پرێشتگ اَنت و هپتێن چِراگدان هپتێن کِلیسا اَنت.“
په اِپێسُسئے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که هپتێن اِستاری راستێن دستا اَنت و هپتێن تلاهێن چِراگدانانی نیاما گام جنَگا اِنت. آ چُشَ گوَشیت:
چه اِشان و رند من چارت تَه آسمانا دروازگے پَچ اِنت و هما کَرنائے ڈئولێن تئوار که من پێسرا اِشکتگاَت گۆن من هبرا اِنت. گوَشگا اَت: ”اِدا بُرزاد بیا که من ترا پێشَ داران چه اے چیزّان و رند اَلّما چے بئیگی اِنت.“