3 چه بازێن پریاتان دمُن برتگ، منی نُکّ هُشک اِنت و چمّ وتی هُدائے ودارا تهار بوتگاَنت.
منی چمّ په هما رکێنگا وداریگ اَنت که چه تئیی نێمگا اِنت، تئیی آدلێن کئولئے پوره بئیگئے اِنتزارا آن.
منی چمّ تئیی کئولئے شۆهازا کۆر بوتگاَنت، گوَشان: ”کدی منا تسَلّا دئیئے؟“
زۆر و تاگتُن کونزگی چُنڈے که هُشک بوتگ و زبانُن نُکّا لَچّتگ، منا مرکئے هاکا واپێنتگِت.
او منی هُدا! سجّهێن رۆچا پریاتَ کنان و تئو پَسّئوے ندئیئے، سجّهێن شپا هم، بله آرامَ نگِران.
تچکی و راستی منی نگهپان بات، چیا که منی اُمێت تئو ائے.
”بله نون او هُداوند! من چِه چیزّئے ودارا آن؟ اُمێتُن تئیی سرا اِنت.
نۆکێن سئوتے منی دپا داتی، مئے هُدائے ستا و سنائے شئیر. بازێنے گندیت و منّیت و هُداوندئے سرا تئوکلَ کنت.
چه نالگان دَم برتگان، هر شپ گندلان چه گرێوگا مێنان و تَهتا گۆن ارسان ترَّ کنان.
وراکئے بدلا، منا جئورِش دات و وهدے تنیگ بوتان ترُپشێن شرابِش نۆشێنت.
تئیی هِژم منی چَکّا کپتگ، چئولان منا مان پتاتگ. اۆشت...
نون ایسّایا دیست که سجّهێن چیزّ سَرجم بوتگاَنت گڑا پاکێن کتابئے هبرئے راست و سَرجم بئیَگئے هاترا گوَشتی: ”تُنّیگ آن.“