2 بازێنے منی بارئوا گوَشگا اِنت: ”هُدا اِشیا نرَکّێنیت.“ اۆشت...
”اگن هُداوند گۆن ما گۆن مبوتێن آ وهدا که مردمان مئے سرا اُرُش و همله کرت،
هرکَس که منا گندیت کلاگ و ریشکند کنت. دپا چۆٹَ کننت، سرا سُرێننت و گوَشنت:
هُداوندُن گۆن بُرزێن تئوارے پریاتَ کرت و آییا چه وتی پاک و گچێنیێن کۆها منا پَسّئو دات. اۆشت...
رَکّێنۆک هُداوند اِنت، تئیی برکت تئیی کئوما برسات! اۆشت...
او مردمان! تان کدێنا منی اِزَّت کَمشَرَپ کنگَ بیت؟ تان چنتا ناهودگیا دۆستَ دارێت و درۆگئے پدا گردێت؟ اۆشت...
هِژمئے تها گناه مکنێت. اێشیئے بدلا، وپسگئے وهدا، وتی دلا اے بارئوا پگر کنێت و آرام گرێت. اۆشت...
دژمنانی شگانان، منی هڈّ هورت کرتگاَنت، چیا که سجّهێن رۆچا منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
شپ و رۆچ وراکُن اَرس اِنت، وهدے مردم مُدام منا گوَشنت: ”تئیی هُدا کجا اِنت؟“
گوَشنت: ”هُدایا یله کرتگ، برئوێن بگرێنی، کسّیَ نرَکّێنیت.“