Biblia Todo Logo
Online Bible

- Advertisements -




زَبور 2:2 - هُدائے پاکێن کتاب، بلۆچی زبانا

2 جهانئے بادشاه تئیارَ بنت و هاکم یکجاه مُچّ، هُداوند و آییئے مَسیهئے هِلاپا اۆشتنت:

See the chapter Copy




زَبور 2:2
27 Cross References  

هُداوند تئیی راستێن دستا اِنت، وتی گَزَبئے رۆچا بادشاهانَ درُشیت.


پمێشکا، او بادشاهان! اَگلمند ببێت. اَنچش او جهانئے هاکمان! اَدب بزورێت.


تئو پاکی و راستی دۆست داشتگ و چه بدیا نَپرَت کرتگ، پمێشکا هُدایا، تئیی هُدایا، ترا گێشتر چه تئیی همراهان شادهیئے رۆگن پِر مُشتگ.


بادشاه یکجاه بوتنت و هۆریا دێما شتنت،


بله اَنچش که شهرِش دیست، هئیران و هَبَکّه منتنت و تُرسانا جِستنت.


او هُداوند! یاتا بکپ که دژمن چِه پئیما مسکرا کننت و نازانتێن مردم تئیی ناما چِه پئیما بَد و رَدَ گوَشنت.


وتی دژمنانی کوکّاران مشمۆش، دژمنانی شۆرشا که مُدام بُرزاد اِنت.


اِدومی و اِسماییلی، موآبی و هاگاری،


من وتی هزمتکار، داوود شۆهاز کرتگ و وتی پاکێن، رۆگن پِر مُشتگ.


باندا سُهبا شما هُداوندئے شان و شئوکتا گندێت. چێا که شما هُداوندئے سرا نُرُنڈِتَگ و آییا اِشکتگ‌اَنت. ما چے اێن که شما مئے سرا بنُرُنڈێت؟“


وهدے هیرودیس سهیگ بوت که نجومیان آ رَد داتگ، باز زهر گپت. پرمانی دات: ”بئیت‌لَهِم و کِرّ و گوَرئے دو سالیگ یا کَسترێن سجّهێن مردێن‌چُکّ کُشگ ببنت.“ اَنچُش که آییا پێسرا نجومی جُست و پُرس کرتگ‌اَتنت، هما هسابا اے وهدی گیشّێنت.


همے وهدا، مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشان، مسترێن دینی پێشوا کئیاپائے ماڑیا دیوان کرت و


مزنێن دینی پێشوا و سرۆکانی دیوانئے سجّهێن باسک، په ایسّائے مَرکئے سِزا دئیگا درۆگێن شاهدیئے شۆهازا اَتنت،


سباها ماهلّه، سجّهێن مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماش ایسّائے کۆشا همشئور بوتنت.


هما وهدا، لهتێن پَریسی، ایسّائے گوَرا آتک و گوَشتِش: ”نون تئو اے جاگها یله کن و دگه جاهێا برئو، چێا که هیرودیس تئیی کُشگئے رَندا اِنت.“


آییا ائولی کارے که کرت، اِش اَت که وتی برات شَمونئے کِرّا شت و گوَشتی: ”ما مَسیه در گێتکگ.“


هرکَس که چه من نَپرتَ کنت، چه منی پتا هم نَپرتَ کنت.


آ کَس که چه هُدائے نێمگا رئوان دئیگ بوتگ، هُدائے هبرانَ کنت، چێا که هُدا وتی روها آییارا بێهسابَ بَکشیت.


اے کار همِش اَت که هُدایا گۆن وتی پاکێن روه و زۆرا، ایسّا ناسِریئے سرا رۆگن پِر مُشت. اے ڈئولا آ، هر جاه که شت، گۆن وتی نێکێن کاران، آ سجّهێن مردم که شئیتانئے بندیگ اَتنت دْراهیَ کرتنت، چێا که هُدا گۆن آییا گۆن اَت.


شاوول زمینا کپت و تئوارے اِشکتی: ”شاوول، او شاوول! تئو چێا منا آزارَ دئیئے؟“


Follow us:

Advertisements


Advertisements