2 تئیی، سُهبا ماهلّه پاد آیگ و شپا تان دێرا آگه بئیگ بێکار اِنت. زهمتَ کشّئے که ترا په ورگا نان برسیت، آ که هُدایا دۆست اَنت، اگن واب ببنت هم هُدا اے چیزّان آیانا دنت.
من آسودگ وپتان و پاد آتکان، چیا که هُداوند منی پُشت و پناه اَت.
آرامیا دراجَ کشّان و واب هم کپان، چیا که تهنا تئو، او هُداوند، منا اێمنیئے تها نندێنئے.
گۆن وتی راستێن دستا برَکّێن و پَسّئو بدئے تان هما که ترا دۆست اَنت برکّنت.