11 چُش نهاِنت که من په چیزّێئے نێستیا اے هبرا کنان، چێا که من هر ڈئولێن وهدا رَزا و رازیگ بئیگئے وڑ و پئیم در گێتکگ.
نون آکوبا کئولے کرت، گوَشتی: ”اے سپرا که من رئوَگا آن، اگن هُدا گۆن من گۆن ببیت و منی پاسپانیا بکنت، اگن منا په ورگا نگن و پۆشگا پُچّ بدنت،
موسّا مردئے کرّا جَهمنند بئیگا رازیگ بوت و مَردا وتی جنکّ سَپورَه گۆن موسّایا سور دات.
سپاهیگان هم چه آییا جُست گپت: ”ما چے بکنێن؟“ پَسّئوی دات: ”په زۆر چه کَسێا زَرّ مگرێت و کَسێئے سرا درۆگێن تُهمت مجنێت. وتی مُزّئے سرا گُزران بکنێت.“
تهنا اے چیزّ نه، وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پَجّاه آرگئے گَنجئے دێما، من هر چیزّا تاوانے سرپدَ بان، چێا که من په هماییئیگی اے سجّهێن یله داتنت. من اِشان بَسّ گَند و گَسَڑ سرپدَ بان که منی کَٹّ تهنا مَسیه ببیت و