2 ”منا اے مردمانی سرا بَزّگَ بیت. سئے رۆچ اِنت منی کِرّا اَنت و نون په ورگا هچِّش نێست.
هما دابا که پتے په وتی چُکّان مهربان اِنت، همے پئیما هُداوند په هما مردمان مهربان اِنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت.
سجّهێنانی چمّ په تئو سکّ اَنت و تئو آیانی رۆزیگا په وهدَ بَکشئے.
هُداوند مهربان و رهم کنۆک اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهری باز اِنت.
ایسّا که چه بۆجیگا اێر کپت و مردمانی مزنێن مُچّیای دیست، آیانی سرا بَزّگی بوت و سجّهێن نادْراهی دْراه کرتنت.
ایسّایا آیانی سرا بَزّگ بوت، دَستی چمّان پِر مُشتنت و هما دمانا بینا بوتنت و ایسّائے رَندا گۆن کپت و شتنت.
آییا که مردمانی مُچّی دیستنت آیانی سرا بَزّگی بوت، چێا که آ بێشپانکێن پسانی ڈئولا، پرێشان و بێوس اَتنت.
ایسّایا آییئے سرا سکّ بَزّگ بوت، دستی شهارت و آ مردی دست پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان، وشّ و پَلگار بئے.“
بله ایسّایا اجازت ندات و گوَشتی: ”لۆگا برئو و وتی مردمان هال بدئے که هُداوندا په تئو چۆنێن کارے کرتگ و تئیی سرا چۆن بَزّگی بوتگ.“
آ، بۆجیگێا نِشتنت و یکّ گِستاێن جاگهے شتنت تانکه تهنا ببنت.
وهدے ایسّا چه بۆجیگا اێر کپت و مردمانی مزنێن مُچّیای دیست، آیانی سرا بَزّگی بوت، چێا که آ بێشپانکێن پَسانی ڈئولا اَتنت. گڑا آیان بازێن چیزّێئے تالیم دئیگا لَگّت.
اگن اِشان گۆن شدیگێن لاپا رُکست بکنان، راها تُسنت و کپنت، چێا که لهتێن چه دورێن جاگهان آتکگ.“
باز رَندا، جِنّ آییا په کُشگا آس و آپا دئورَ دنت. اگن تئیی دستا بوتَ کنت، ما بَزّگ اێن، مَدَت کن.“
گڑا پاد آتک و دێم په پتئے لۆگا رهادگ بوت. پتا که چه دورا دیست دلی په آییا سُتک و په اِشتاپی آییئے دێما تچان بوت و گوَراَمبازی کرت و چُکّتی.
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“