3 گوَشتی: ”راها، گۆن وت هچّ چیزّ مبرێت، نه اَسا و دَزلَٹّے، نه لۆت و تورگے، نه نان و تۆشگ، نه زَرّ و نه گێشێن جامگ.
هُدائے سرا تئوکل کن و نێکیئے راها گر، وتی مُلکا جهمنند بئے و وپاداریئے رَندگیر.
دوازدهێن کاسِدی لۆٹتنت و دو دوا رئوان کرتنت، جِنّ و پلیتێن روهانی در کنگئے واک و اِهتیاری هم داتنت و
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”پمێشکا شمارا گوَشان که په وتی زِندا پرێشان و دِلتپرکه مبێت که ’چے بوَرێن؟‘ نه په وتی جسم و جانا که ’چے بپۆشێن؟‘
رَندا چه آیان جُستی کرت: ”بارێن، هما وهدا که من شمارا بے زَرتورَگ و پێلک، بے چئوَٹ و سواسا دێم دات، شما په چیزّے وازمند و مُهتاج بوتێت؟“ آیان پَسّئو دات: ”نه، په هچّ چیزّا.“
آییا پَسّئو دات: ”اگن کَسێا دو جامگ هست، یکّێا هما کَسا بدنت که آییا هچّ نێست و اگن کَسێئے کِرّا وَرد و وراک هست، آیان هم بهر بکنت.“
گڑا لاویا وتی لۆگا په ایسّائے شرپا، پُرمڑاهێن مهمانیے کرت. اے مهمانیا، بازێن مالیاتگیر و لهتێن دگه مردم گۆن آیان گۆن اَت.
وهدے لۆگێا رئوێت، تان شهرئے یله دئیگا هما لۆگا بمانێت.
هما سپاهیگ که جنگا رئوت، وتا گۆن اے دگه کاران دَزگَٹَّ نکنت. آ لۆٹیت که منی اَپسر چه من رَزا ببیت.