7 من په وت اے لاهکیا هم نگندان که تئیی کِرّا بیایان. تئو تهنا هُکم بکن، منی هِزمتکار دْراهَ بیت.
وتی هُکمی راه دات و دراهی کرتنت و چه کَلّ و کَڈّا رَکّێنتنتی.
چیا که آییا گوَشت و هما چیزّ پئیم بوت، پرمانی دات و برجاه دارگ بوت.
هُداوندا گوَشت: ”اگن تئو په دلگۆش وتی هُداوندێن هُدائے تئوارا گۆش بدارئے و هما کاران بکنئے که آییئے چمّان شَرّ اَنت، اگن آییئے هُکمان دلگۆش بکنئے و آییئے سجّهێن پرمانان بِمَنّئے، هچّ چُشێن نادْراهیے تئیی سرا نئیاران که من مِسریانی سرا آورت، چێا که منِ هُداوند تئیی دْراه کنۆک آن.“
مردمان په هئیرانی وتمانوتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“
چه اے کارا سجّهێن مردم هئیران بوتنت و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے چۆنێن هبرے؟! گۆن واک و اِهتیارے جِنّان هُکمَ دنت و آ هم مردمان یلهَ کننت.“
ایسّایا وتی دست شهارت، دستی پِر مُشت و گوَشتی: ”منَ لۆٹان. دْراه و پاک ببئے!“ هما دمانا، سْیَهگَرّا مرد یله دات.
ایسّا آیانی همراه بوت و شت. وهدے لۆگئے نزّیکّا رَستنت، پئوجی اَپسرا وتی لهتێن دۆست کاسِد کرت و په ایسّایا، کُلئوی رئوان دات: ”او هُداوند! وتا زهمتوار مکن. منَ نکرزان که تئو منی لۆگا بیائے و
چێا که من هم وتی مسترانی هُکمئے چێرا آن و منی دستئے چێرا هم سپاهیگ هست. اگن کَسێا هُکم بکنان ’برئو،‘ آ رئوت و اگن کَسێا بگوَشان ’بیا،‘ آ کئیت. اگن وتی هِزمتکارا بگوَشان ’اے کارا بکن،‘ آ کنت.“