2 ایسّایا آیانی پَسّئوا گوَشت: ”شما گُمانَ کنێت، آ جَلیلی که په چُشێن بَزّگی و سیَهرۆچیے دُچار کپتنت، چه آ دگران گُنهکارتر اَتنت؟
هما وهدا، لهتێنا گۆن ایسّایا آ جَلیلی مردمانی بارئوا هال و هبرَ کرت که پیلاتوسا کُشتگاَتنت و آیانی هۆن، گۆن همایانی کُربانیگێن دَلوَتانی هۆنا هۆر و هئوار کرتگاَت.
من شمارا گوَشان نه، چُش نهاِنت، بله اگن تئوبه مکنێت، شما هم همایانی ڈئولا گار و گُمسارَ بێت.
گُمانَ کنێت هما هژدهێن مردم که سیلوهائے بُرج آیانی سرا کپت و مُرتنت، چه اورشَلیمئے آ دگه سجّهێن مردمان رَدکارتر اَتنت؟
مُریدان چه آییا جُست کرت: ”او استاد! اے مرد چێا چه پێدائِشا کۆر اِنت؟ وت گُنهکار اِنت یا اِشیئے پت و مات؟“
مردمان وهدے پولُسئے دستا پتاتگێن مار دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ”اَلّما اے مرد هۆنیگے که چه دریایا رَکّتگ بله نون اِنساپئے هُدا آییا زندگا نئیلیت.“