1 وهدے ایسّا راهێا رئوگا اَت، پێدائِشی کۆرے دیستی.
آیانی راهئے سرا نِشتگێن دو کۆرا اِشکت که ایسّا چه اۆدا گوَزگا اِنت، کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”او هُداوند، او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
ایسّا چه اۆدا راه گپت، راها دو کۆر گْوانک جنان آییئے رندا کپت و گوَشتِش: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا مئے سرا بَزّگ بات.“
ایسّایا چه آییئے پتا جُست کرت: ”چُنت وهد اِنت که اے ڈئولا اِنت؟“ پتا پَسّئو دات: ”چه کسانیا.
همۆدا یکّ جنێنے هم هستاَت که دوازده سال اَت آییئے هۆن بند نبوتگاَت. هچکَسا هم آ دْراه کرت نکرتگاَت.
اۆدا مردے هستاَت که آییئے ناجۆڑیا سی و هشت سال اَت.
آیان په ایسّائے جنَگا سِنگ و ڈۆک چِت، بله ایسّا چه مردمانی چمّان چێر و اَندێم بوت، چه مزنێن پرستشگاها در آتک و شت.
مُریدان چه آییا جُست کرت: ”او استاد! اے مرد چێا چه پێدائِشا کۆر اِنت؟ وت گُنهکار اِنت یا اِشیئے پت و مات؟“
لِسْتْرَها، یکّ مردے هستاَت که پێدائِشی لَنگے اَت و هچبر گامی جت نکرتگاَت.
مردمان وهدے پولُسئے دستا پتاتگێن مار دیست، وتمانوتا گوَشتِش: ”اَلّما اے مرد هۆنیگے که چه دریایا رَکّتگ بله نون اِنساپئے هُدا آییا زندگا نئیلیت.“
آ مرد که گۆن اے مۆجزها دْراه بوتگاَت، اُمری چِلّ سالا گێش اَت.
اۆدا آییا اینیاس نامێن مردے دیست که لَنگ و مُنڈ اَت و هَشت سال اَت که تَهتئے باهۆٹ اَت.