9 گۆن اے هبرئے اِشکُنگا، ائولا کماش یکّ یکّا در آتک و شتنت و رَندا اے دگه مردم. نون بسّ ایسّا و هما اۆشتاتگێن جنێن پَشت کپتنت.
آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیهرۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
تئو اے کار کرتگاَنت و من هچّ نگوَشت، هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن. بله نون ترا ملامتَ کنان و تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.
منی بُهتام جنۆک شرمسار و تباه باتنت و آ که منی آزارئے پدا اَنت پَشَل و شرمندگ باتنت.
وهدے ایسّایا چُش گوَشت، آییئے سجّهێن بَدواه پَشَل و شرمندگ بوتنت. بله اے دگه سجّهێن مردم چه ایسّائے اے مۆجزه و اَجَبێن کاران باز وَشدل و شادان بوتنت.
ایسّایا سر چست کرت و گۆن جنێنا گوَشتی: ”او بانُک! مردم کجا شتنت؟ په تئیی مئیاربار کنگا یکّے هم پَشت نکپت؟“
ایسّایا پدا گۆن مردمان هبر کرت، گوَشتی: ”جهانئے رُژن و نور من آن. کَسے که منی رَندگیریا کنت، آییئے راه هچبر تهارَ نبیت و آ زِندئے رُژناییئے واهندَ بیت.“
سَباها ماهلّه ایسّا پدا مزنێن پرستشگاها آتک. سجّهێن مردم آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت. ایسّا نِشت و آیانی تالیم دئیگا لگّت.
همے وهدا شَریَتئے زانۆگر و پَریسیان جنێنے آورت که زِنائے وهدا گِرگ بوتگاَت. جنێنِش مردمانی دێما اۆشتارێنت.
پدا سری جَهل کرت و زمینئے سرا چیزّے نِبِشتی.
گۆن وتی اے کاران پێشَ دارنت که شَریَتئے رَهبند آیانی دلا نَکْش اَنت. آیانی دل و جَبین په اِشیا گواهیَ دنت و پِگر و هئیالِش برے آیان مئیاریگ و برے بێمئیارَ کننت.
تئو که زنایا مَکَن و مَنَهَ کنئے، بارێن وت زنا نکنئے؟ ترا که چه بُتان نپرت اِنت، بارێن وت بُتانی پرستشگاهانَ نپُلئے؟