2 سَباها ماهلّه ایسّا پدا مزنێن پرستشگاها آتک. سجّهێن مردم آییئے چپّ و چاگردا مُچّ بوتنت. ایسّا نِشت و آیانی تالیم دئیگا لگّت.
نون دێمی مردمانی مُچّیئے نێمگا تَرّێنت و گوَشتی: ”زانا من یاگی و رَهزنے آن که شما گۆن زَهم و لَٹّان په منی گِرگا آتکگێت؟ من هر رۆچ مزنێن پرستشگاها نِشتگ و مردم درس و سَبکّ داتگاَنت و شما منا نگپتگ.
ایسّایا هر رۆچ، مزنێن پرستشگاها سَبکّ و تالیمَ دات. هر شپ چه شهرا ڈنّ، زئیتون نامکپتێن کۆهئے سرا شت و وتی شپی سباهَ کرت.
مردم هم هر سَباها ماهَلّه، په آییئے هبرانی گۆش دارگا، مزنێن پرستشگاها آتکنت.
گڑا، ایسّایا کتاب پێتک، کَنیسَهئے هِزمتکارئے دستا دات و نِشت. پرستشگاهئے سجّهێن مردم آییئے نێمگا چارگا اَتنت.
ایسّا چه هما بۆجیگان یکّێا که شَمونئیگ اَت، سوار بوت. چه شَمونا لۆٹتی بۆجیگا چه تئیابا کمّے دور ببارت. رَندا نِشت و چه همۆدا مردمانی تالیم دئیگا لگّت.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
ایسّایا اے هبر هما وهدا کرتنت که مزنێن پرستشگاها، هئیراتی زرّانی پێتیئے نزّیکّا تالیم دئیگا اَت. کَسّا په آییئے دَزگیر کنگا دست نشَهارت، چێا که اَنگت آییئے وهد نرَستگاَت.
همے وهدا شَریَتئے زانۆگر و پَریسیان جنێنے آورت که زِنائے وهدا گِرگ بوتگاَت. جنێنِش مردمانی دێما اۆشتارێنت.
گڑا، هما دابا که آیانا گوَشگ بوتگاَت، بامگواها پرستشگاها شتنت و مردمانی سَبکّ دئیگا لگّتنت. وهدے مسترێن دینی پێشوا و آییئے همراه آتکنت، سرۆکانی دیوانئے باسک و اِسراییلئے سجّهێن کماشِش لۆٹتنت و دگه لهتێن مردمِش رئوان دات تان کاسِدان چه جێلا بیارنت.