52 آییئے پَسّئوا گوَشتِش: ”تئو هم چه جَلیلئے مردمان ائے؟ وت پَٹّ و پۆل کن و بچار، هچّ نبیے چه جَلیلا چِستَ نبیت.“
آیان گوَشت: ”یکّ کِرّ بئے“ و وتمانوتا گوَشتِش: ”اے مرد دَرامَدے اَت و مئے شهرا آتکگ. نون مئے مَستریا کنگَ لۆٹیت.“ پدا گۆن لوتا گوَشتِش: ”نون ما تئیی جِندا چه اے بچکّان گنترَ کنێن.“ لوتِش تێلانک دئیان کرت و دێما شتنت که دروازگا بپرۆشنت.
آییا پَسّئو دات: ”کئیا ترا مئے سرا هاکم و دادرَس کرتگ؟ زانا تئو لۆٹئے منا هم بکُشئے اَنچۆ که مِسریاِت کُشت؟“ موسّایا تُرست و دلا گوَشتی: ”پَکّایا هبر پاشْک بوتگ.“
نَتْناییلا گوَشت: ”چه ناسِرَهئے شهرا هم شَرّێن چیزّے در کپتَ کنت؟“ پیلیپُسا گوَشت: ”بیا و بچار!“
شما پاکێن کتابان پَٹّ و پۆلَ کنێت و وانێت، چێا که شمئے هئیالا اِشانی تها شمارا اَبدمانێن زِندَ رسیت. همے پاکێن کتاب منی بارئوا گواهیَ دئینت،
دگه لهتێنا گوَشت: ”اے مَسیه اِنت.“ بازێنێا چُش هم گوَشت: ”مَسیه چه جَلیلا کئیت؟
گوَشتِش: ”تئو وت سرا تان پادان گناهئے چُکّ ائے و مارا تالیمَ دئیئے؟“ گڑا آ مردِش گَلّێنت.