41 دگه لهتێنا گوَشت: ”اے مَسیه اِنت.“ بازێنێا چُش هم گوَشت: ”مَسیه چه جَلیلا کئیت؟
آییا ائولی کارے که کرت، اِش اَت که وتی برات شَمونئے کِرّا شت و گوَشتی: ”ما مَسیه در گێتکگ.“
نَتْناییلا گوَشت: ”چه ناسِرَهئے شهرا هم شَرّێن چیزّے در کپتَ کنت؟“ پیلیپُسا گوَشت: ”بیا و بچار!“
نَتْناییلا گوَشت: ”او استاد! تئو هُدائے چُکّ ائے، تئو اِسراییلئے بادشاه ائے.“
جنێنا گوَشت: ”منَ زانان که مَسیهَ کئیت و هر وهدے که آ کئیت، مارا هر چیزّا سرپدَ کنت.“
”مردے هست، من هرچے کرتگ، آییا منا گوَشتنت. بیاێت بچارێتی، بارێن مَسیه نهاِنت؟“
گۆن آ جنێنا گوَشتِش: ”نون ما اێوکا تئیی هبرانی سئوَبا باوَر کنگا نهاێن، ما وت هم اے مردئے هبر اِشکتگاَنت و دلجم اێن که اے په راستی جهانئے رَکّێنۆک اِنت.“
مارا باور اِنت و زانێن که تئو هما پاکێن ائے که هُدایا در چتگ.“
ما زانێن که اے مرد چه کجام هَند و دَمگا اِنت، بله وهدے مَسیهَ کئیت، هچکَسَ نزانت که چه کجا کئیت.“
چه مُچّیئے مردمان بازێنێا آییئے سرا ایمان هم آورت و گوَشت: ”وهدے مَسیهَ کئیت، چه اے مردا گێشتر مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێشَ داریت؟“
آییئے پَسّئوا گوَشتِش: ”تئو هم چه جَلیلئے مردمان ائے؟ وت پَٹّ و پۆل کن و بچار، هچّ نبیے چه جَلیلا چِستَ نبیت.“