4 کَسے که نامداریَ لۆٹیت، چێرکایی کارَ نکنت. تئو که اے کارانَ کنئے، بِلّ که سجّهێن دنیا ترا بگندیت.“
آ هرچے که کننت، په مردمانی پێش دارگا کننت و بَسّ. وتی تاییتان مزنَ کننت و کباهئے لَمبان دْراجکَشّ.
گوَشتی: ”اگن تئو هُدائے چُکّ ائے گڑا وتا چه اِدا جَهلاد دئور بدئے چێا که نبیسگ بوتگ: هُدا په تئیی نِگهپانیا وتی پرێشتگان هُکمَ کنت و آ، ترا وتی دَستانی دلا دارنت تان تئیی پاد ڈۆکێا ملگّیت.“
وهدے رۆچگَ بێت، دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا وتی دێما تابان و گمناک مکنێت. آ وتی روا گیمُّرێننت و مونجا کننت تان مردم بزاننت رۆچگ اَنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش.
وهدے دْوا کنێت، گڑا دورو و دوپۆستێن مردمانی ڈئولا مکنێت، چێا که آیان کَنیسَهانی تها و چارراهانی سرا اۆشتگ و دْوا کنگ دۆستَ بیت، تانکه مردم آیان بگندنت. شمارا راستێنَ گوَشان، مُزّے که آیان رَسگی اَت، رَستِش.
شَرّێن مردم، وتی دلئے هزانگئے اێر کرتگێن نێکیان، چه وتی دپ و زبانا درَ کنت و سِلّێن مردم، وتی دلئے اَمبارئے اێر کرتگێن گَندگیان، چه وتی دپ و زبانا رێچیت. چێا که هرچے مردمئے دلا ببیت، هما چه آییئے دپا درَ کئیت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”من سجّهێن دنیائے دێما وتی هبر کرتگاَنت. مُدام کَنیسَهان و مزنێن پرستشگاها تالیمُن داتگ، همۆدا که سجّهێن یَهودی مُچَّ بنت. من چێرُکایی هچّ هبرے نکرتگ.
ایسّائے براتان گۆن آییا گوَشت: ”اے جاها یله کن و یَهودیَها برئو تانکه تئیی مُرید هما کاران بگندنت که تئو کنئے.
چێا که براتان هم آییئے سرا ایمان نێستاَت.