11 جنێنا گوَشت: ”او واجه! ترا په آپئے کَشّگا ڈۆل نێست و اے چات جُهل اِنت، چه کجا زِنداپَ کارئے؟
نیکودیموسا گوَشت: ”چۆن بوتَ کنت که رُستگێن مردمے پدا چه ماتا پێدا ببیت؟ بوتَ کنت که آ، ماتئے لاپا برئوت و پدا پێدا ببیت؟“
بله هرکَس که منی داتگێن آپا بوارت، هچبر تُنّیگَ نبیت. چێا که آ آپا که منَ دئیان، اگن کَسے بوارتی، چه آییئے درونا آپئے چَمّگے بُجیت که اَبدمانێن زِندَ بکشیت.“
ائییدئے آهِری و مسترێن رۆچا، ایسّا اۆشتات و په بُرزتئواری گوَشتی: ”اگن کَسے تُنّیگ اِنت، منی کِرّا بیئیت و آپ بوارت.
بله پِتْرُسا پَسّئو تَرّێنت: ”نه، او هُداوند! من هچبر ناپاک و پلیتێن ورگ نئوارتگ.“
چُش هم منا گوَشتی: ”کار هلّتنت. بِندات من آن و هلاسی من آن، بُنگێج و آسر. هما که تُنّیگ اِنت، من آییا چه زِندئے چَمّگا مُپت و بے زرّا آپَ دئیان.
رندا پرێشتگا منا زِنداپئے کئور پێش داشت که چۆ بلۆرا ساپ اَت. چه هُدا و گوَرانڈئے تَهتا در آیگا اِنت و
پاکێن روه و بانۆرَ گوَشنت: ”بیا.“ هما که اِشکنت، بِلّ گوَشیت ”بیا.“ هما که تُنّیگ اِنت، بِلّ کئیت، هما که لۆٹۆک اِنت بِلّ چه زِنداپا مُپت و بے زرّا زوریت.
چێا که تَهتئے نیاما اۆشتاتگێن گوَرانڈ، اِشانی شپانکَ بیت و اِشان زِنداپئے چَمّگانی راها پێشَ داریت و هُدا چه اِشانی چمّان هر اَرسا پَهکَ کنت.“