10 گوَشتی: ”هرکَس مهمانان شرترێن شرابا پێسرا دنت. وهدے آ مَست و ملارَ بنت، رَندا اَدنا و اَرزانترێنا کاریت. بله تئو شرترێن شراب نۆکی آورتگ.“
وهدے چه ایسُّپئے پَرزۆنَگا آیانی بهرا دئیگا اَتنت، بِنیامینا چه آ دگران پنچ سری گێشتر رست. گۆن ایسُّپا شرابِش وارت و وشّێن وهدے گوازێنتِش.
شراب که مردمئے دلا شات بکنت و رۆگن که آیانی دێما رُژنا بکنت و نان که انسانئے دلا زۆرمند بکنت.
پمێشکا وتی همکارانی لَٹّ و کُٹّ کنگا بُنگێج بکنت و گۆن شرابیان وَرد و نۆشا ببیت،
بله اگن هما کارمَستر وتی دلا بگوَشیت: ’اَنگت منی هُدابُندئے آیگا باز وهد هست‘ و پمێشکا ورگ و چرگا ملار و هنۆش ببیت و وتی همکارێن گُلام و مۆلدان لَٹّ و کُٹّ بکنت.
بله اِبراهێما پَسّئو دات: ’او منی بَچّ! هئیالا بکپ که تئو وتی زِندا شَرّێن چیزّانی واجه بوتگئے و ایلازَرا وتی رۆچ په بَزّگی گوازێنتگاَنت. بله آ نون اِدا آسودگ اِنت و تئو اَزابان تَلوَسگا ائے.
اے مردم، آ ڈئولا که شما هئیالَ کنێت، مَست نهاَنت. اَنگت ساهت سباهئے نُه اِنت.
چێا که هما که وپسنت، شپا وپسنت و هما که شرابَ ورنت، شپا شرابَ ورنت و بێسارَ بنت.
گۆن آییا زمینئے بادشاهان زنا کرتگ و زمینا نِشتگێن مردم آییئے زِنهکاریئے شرابا بێسار کرتگاَنت.“
نون من دیست که جنێن چه هُدائے پَلگارتگێنانی و ایسّائے شاهدانی هۆنئے نۆشگا نِشه و مَلار اَت. من که دیست، سکّ هئیران و هَبَکّه منتان.