1 سئیمی رۆچا، جَلیلا، کانا نامێن مێتگێا، سور و آرۆسے هستاَت و ایسّائے مات همۆدا اَت.
ایسّا اَنگت گۆن مردمان هبرا اَت که آییئے مات و برات آتک و ڈنّا اۆشتاتنت. آیان گۆن ایسّایا هبر کنگی اَت.
دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت.
اے دگه رۆچا، یَهیا پدا گۆن وتی دو مُریدا اۆشتاتگاَت.
اے دگه رۆچا، وهدے ایسّایا اراده کرت که جَلیلئے دَمگا رئوان، پیلیپُسی در گێتک و گوَشتی: ”بیا، منی رَندگیریا بکن.“
اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی که ایسّایا جَلیلئے مێتگ کانایا پێش داشت، آییئے ائولی مۆجزه اَت. آییا گۆن همے مۆجزها وتی شان و شئوکت زاهر کرت و مُریدان آییئے سرا ایمان آورت.
شَمونپِتْرُس و توما که آییئے دومی نام دیدیموس اَت و نَتْناییل که چه جَلیلئے مێتگ کانایا اَت و زِبْدیئے چُکّ و دگه دو مُرید یکجاه اَتنت.
ایسّا پدا جَلیلئے مێتگ کانایا شت، همۆدا که آپی شراب کرتگاَتنت. شاهی مَنسَبدارے هستاَت که بچکّی کَپَرناهومئے شهرا نادْراه اَت.