8 منی پتئے شان و شئوکت گۆن همے چیزّا زاهرَ بیت که شما بازێن بَر و سَمرے کارێت و منی مُریدَ بێت.
همے ڈئولا شمئے رُژن، مردمانی دێما شَهم بدنت تان شمئے نێکێن کاران بگندنت و شمئے آسمانی پتا ستا بدئینت و بساڑاینت.
بله من شمارا گوَشان، گۆن وتی دژمنا مِهر بکنێت و په همایان که شمارا آزارَ دئینت نێکێن دْوا بلۆٹێت،
وهدے مردمان اے کار دیست، تُرستِش و هُدااِش ستا کرت و ساڑات که مردمی اینچک واک و اِهتیار داتگاَنت.
بله شما گۆن وتی دژمنان هم مهربان ببێت، گۆن آیان نێکی بکنێت، وامِش بدئیێت و پدا ملۆٹێت. اے ڈئولا، شمارا چه هُدائے نێمگا، مزنێن مُزّے رَسیت و شما مَزَنشانێن هُدائے چُکَّ بێت، چێا که آ، گۆن ناشگر و بدکارێن مردمان هم مهربان اِنت.
اگن یکدگرا دۆست بدارێت، گڑا هرکسَ زانت که شما منی مُرید اێت.“
من انگورئے درچک آن و شما ٹال اێت. هرکَس که منی دل و درونا مانیت و من آییئیگا، آ بازێن بَر و سَمرے کاریت، چێا که شما چه من جِتا هچّ کارے کرتَ نکنێت.
رَندا، ایسّایا گۆن هما یَهودیان گوَشت که آییئے سرا ایمانِش آورتگاَت: ”اگن منی هبرانی سرا بۆشتێت، په دل منی مُرید اێت.
چه پهرێزکاریئے هما بر و سمرا پُرّ ببێت که چه ایسّا مَسیهئے برکتا کئیت، په هُدائے شان و شئوکت و ستایا.
چه آیانی مالان هچّ چیزّ مدُزّنت و شَرّێن اَمانَتدار ببنت تانکه هما تالیم که مئے رکّێنۆکێن هُدائے بارئوا اِنت، آ تالیما په مردمان دِلکَشّ بکننت.
چۆن داشتِش ببیت و پاک و پارسا ببنت، چۆن وتی لۆگئے کاران دلگۆش ببنت، چۆن مهربان و وتی لۆگواجهانی پرمانبردار ببنت تانکه کسّ هُدائے هبر بُهتام جنَگ مبیت.
ناباورانی نیاما پاک و پَلگارێن زِند بگوازێنێت. بِلّ تُرے آ، شمارا بُهتامَ جننت و گوَشنت که شما رَدێن کار کنگا اێت، بله گۆن شمئے نێکێن کارانی گِندگا، هُدائے آیگئے رۆچا هُدایا شرپ و اِزّت بدئینت.
کَسے که هبرَ کنت هُدائے جندئے هبران بکنت و کَسے که هِزمتَ کنت گۆن هُدائے داتگێن زۆر و واکا هِزمت بکنت، تانکه چه ایسّا مَسیهئے وَسیلها هُدایا ستا و سنا برسیت. سجّهێن شان و شئوکت و زۆر و واک اَبد تان اَبد هماییئے باتنت. اَنچُش بات. آمین.