شما اِشکت، من گوَشت که رئوان بله پدا شمئے کِرّا پِرَ ترّان. اگن شما منا دۆست بداشتێن، چه اے هبرا گَل بوتگاَتێت که من پتئے کِرّا رئوان، چێا که پت چه من مستر اِنت.
من اے هبر گۆن شما پمێشکا کرتنت که وهدے چُشَ بیت، گڑا شما هئیالا بکپێت که من شمارا چے گوَشتگ. من اے هبر ائولا گۆن شما نکرتنت، چێا که من وت گۆن شما گۆن اَتان.
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگاَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
هما که سۆبێنَ بیت، من آییا وتی هُدائے پرستشگاهئے مِنُکے جۆڑَ کنان و آ پدا هچبر چه پرستشگاها درَ نئیئیت. من آییئے سرا وتی هُدا و وتی هُدائے شهر، نۆکێن اورشَلیمئے ناما و وتی نۆکێن ناما نبشتهَ کنان. نۆکێن اورشَلیم چه منی هُدائے نێمگا، چه آسمانا اێرَ کئیت.