7 ایسّایا پَسّئو تَرّێنت: ”انّون تئو نزانئے من چے کنگا آن، رَندا سَرپدَ بئے.“
بَهتاور هما اِنت که ودارَ کنت و تان یکّ هزار و سئے سد و سی و پنچ رۆچا رَسیت.
من اِشکت بله سرپد نبوتان، گڑا گوَشتُن: ”او منی واجه! اے سجّهێن چیزّانی آسَر چے بیت؟“
ائولا اے چیزّانی مانا په مُریدان پکّا نهاَت، بله رَندا که ایسّائے شان و شئوکت زاهر بوت، مُرید یاتا کپتنت که اے چیزّ آییئے بارئوا نبیسگ بوتگاَنت و مردمان هم گۆن آییا هما پئیما کرتگ.
شَمونپِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! کجا رئوئے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اَنچێن جاهے رئوان که تئو انّون گۆن من آتکَ نکنئے. بله رَندترا کائے.“
وهدے شَمونپِتْرُسئے باریگ آتک، آییا گوَشت: ”او هُداوند! تئو منی پادانَ شۆدئے؟“
بله شمئے پُشت و پناه هما پاکێن روه اِنت که پت آییا منی نامئے سرا دێمَ دنت. پاکێن روه سجّهێن چیزّان شمارا سۆجَ دنت و هما سجّهێن هبر که من گۆن شما کرتگاَنت، شمارا آیانی یاتا پِرّێنیت.