5 ایسّایا مَرتا و آییئے گهار و ایلازَر دۆستَ داشتنت.
ایسّا و آییئے مرید، گوَزان و پَند جنان، آتک و مێتگێا رَستنت. اۆدا، مَرتا نامێن جنێنێا ایسّا وتی لۆگا مهمان کرت.
بله مَرتا که مهمانیئے کارانی چِن و لانچا دَزگٹّ اَت، ایسّائے کِرّا آتک و گوَشتی: ”او هُداوند! ترا اے هبرئے پرواه نێست که منی گهارا منا کار کنگا تهنا یله داتگ؟ بگوَشی منا کُمکّ بکنت.“
بله هُداوندێن ایسّایا پَسّئو دات: ”مَرتا، او مَرتا! تئو بازێن کار و بارانی سرا وتا نگران و دِلتَپَرکهَ کنئے،
ایلازَر نامێن مردے ناجۆڑ اَت. آ، مَریَم و آییئے گهار مَرتائے مێتگ بئیتاَنیائے مردمے اَت.
ایلازَرئے گهاران په ایسّایا کُلئو دێم دات: ”او هُداوند! تئیی دۆستێن مردم نادْراه اِنت.“
یَهودیان گوَشت: ”بچارێت، چینکدر دۆستی داشتگ.“
وهدے ایسّا ایلازَرئے ناجۆڑیا سَهیگ بوت، دگه دو رۆچا هما جاها مهتل بوت که داشتگاَتی و
مُریدان گوَشت: ”او استاد! انّون یَهودی تئیی سِنگسار کنگئے سرا اَتنت. پدا همۆدا رئوگَ لۆٹئے؟“
پت وت شمارا دۆستَ داریت، چێا که شما منا دۆست داشتگ و مَنّتگ که من چه هُدائے نێمگا آتکگان.
من تئیی نام په آیان پَجّارێنت و اَنگت هم پَجّارێنانی، تانکه هما مِهر که ترا په من هستاِنت، آیانی دل و درونا ببیت و من هم آیانی دل و درونا ببان.“