3 ایلازَرئے گهاران په ایسّایا کُلئو دێم دات: ”او هُداوند! تئیی دۆستێن مردم نادْراه اِنت.“
هُدایا گوَشت: ”وتی بَچّ، وتی یکّێن چُکّ، اِساک که ترا دۆست اِنت، بزوری و موریائے دَمگا برئو. هما کۆها که من ترا پێشَ داران، همۆدا بَر و سۆچَگی کُربانیگئے هسابا نَدری کن.“
آ پاک و پَلگارتگێن که زمینا اَنت، هما شَرَپمند اَنت که منی سجّهێن شادمانی همایانی سئوَبا اِنت.
وهدے هُداوندێن ایسّایا آ جنۆزام دیست، آییئے سرا سکّ بَزّگی بوت و گوَشتی: ”مگرێو.“
ایلازَر نامێن مردے ناجۆڑ اَت. آ، مَریَم و آییئے گهار مَرتائے مێتگ بئیتاَنیائے مردمے اَت.
اے هبران و رند ایسّایا گوَشت: ”مئے دۆستێن ایلازَر وپتگ، بله منَ رئوان و آییا پادَ کنان.“
مَریَم هما اَت که هُداوندێن ایسّائے پادی اَتر پِر مُشتنت و گۆن وتی مودان هُشکی کرتنت. انّون آییئے برات ایلازَر ناجۆڑ اَت.
مَرتایا گۆن ایسّایا گوَشت: ”او هُداوند! اگن تئو اِدا بوتێنئے، منی برات نمُرتگاَت.
یَهودیان گوَشت: ”بچارێت، چینکدر دۆستی داشتگ.“
ایسّایا مَرتا و آییئے گهار و ایلازَر دۆستَ داشتنت.
شما منا استاد و هُداوندئے ناما تئوارَ کنێت، راستَ گوَشێت، من هما آن.
چه مُریدان یکّے، هما که ایسّایا باز دۆست اَت، ایسّائے کِرّا نِشتگاَت.
اِراستوس کُرِنتئے شهرا نِشت و تْروپیموس که نادْراه اَت، من میلیتوسئے شهرا یله دات.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.