11 اے هبران و رند ایسّایا گوَشت: ”مئے دۆستێن ایلازَر وپتگ، بله منَ رئوان و آییا پادَ کنان.“
هُداوندا گۆن موسّایا دێم په دێما هبرَ کرت، سنگتێئے پئیما. رندا موسّا اُردگاها شت، بله یوشا چه تَمبوا درَ نکپت. یوشا نونئے چُکّ و موسّائے ورناێن هِزمتکار اَت.
بازێنے که زمینئے هاکانی تها واب اِنت، جاهَ جنت، لهتێن په اَبدمانێن زِندا و لهتێن په پَشَلی و اَبدمانێن کَمشرپیا.
کبرانی دپ پَچ بوت و بازێن پاک و پهرێزکارێن مردم که مُرتگاَتنت، پدا زندگ بوتنت.
ایسّایا گوَشت: ”ڈنّا برئوێت، جنکّ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“ بله مردم آییئے هبرانی سرا کَلاگ گِرگا اَتنت.
لۆگا پُترت و گوَشتی: ”چیا شۆرَ کنێت و گرێوێت؟ چُکّ نمُرتگ، بَسّ واب اِنت.“
بله اگن مردمے شپا راه برئوت، ٹَگلَ وارت چێا که آییا هچّ نور نێست.“
مُریدان گوَشت: ”او هُداوند! اگن واب کپتگ، اَلّما دْراهَ بیت.“
ایسّایا آییئے مَرکئے بارئوا هبر کرت، بله آیان هئیال کرت که ایلازَر اَنچۆ وپتگ و واب اِنت.
ایلازَرئے گهاران په ایسّایا کُلئو دێم دات: ”او هُداوند! تئیی دۆستێن مردم نادْراه اِنت.“
بانۆرئے هُدابُند، سالۆنک اِنت. انچۆ که سالۆنکئے دۆست اۆشتاتگ و سالۆنکئے تئوارا اِشکنت و گَل و شادانَ بیت، منا همے ڈئولێن کامل و سررێچێن شادهیے رستگ.
رَندا، اِسْتیپان کۆنڈان کپت و په بُرزتئواری گوَشتی: ”او هُداوند! اِشان په اے گناها مئیاربار مکن.“ گۆن همے هبرانی گوَشگا، ساهی دات.
آ په ما مُرت که ما، تُرے زندگ ببێن یا مرکا واب، گۆن آییا زندگ بمانێن.
اے ڈئولا، هما نبشته په سر رَست و سَرجم بوت که گوَشیت: اِبراهێما هُدائے سرا باور کرت و همے باور، په آییا پاکی و پَلگاری هساب آرگ بوتو آ هُدائے دۆست زانگ بوت.