11 آ وتی مهلوکئے نیاما آتک و مهلوکا آ نمَنِّت.
ایسّایا دَرّاێنت: ”من بَسّ په بنی اِسراییلئے گارێن مێشان راه دئیگ بوتگان.“
بله هما مُلکئے مردمان چه آییا نپْرتَ کرت. آییئے رئوگا رَند، کاسِد و کُلئوِش راه دات که ’ما نلۆٹێن اے مرد، مئے سرا بادشاهی بکنت.‘
آ جهانا اَت و هُدایا جهان چه هماییئے وسیلها جۆڑ کرتگاَت، بله جهانا آ پَجّاه نئیاورت.
بله هما مردمان که مَنِّت و آییئے نامئے سرا ایمان آورت، آییا آ مردم هَکّ و اِهتیار داتنت که هُدائے چُکّ ببنت.
رَندا گۆن وتی مُریدا گوَشتی: ”اے تئیی مات اِنت.“ آ مُریدا چه هما وهدا مَریَم برت و وتی لۆگا داشت.
هر چیزّے که دیستگ و اِشکتگی، آیانی بارئوا گواهیَ دنت، بله کسّ آییئے گواهیا نمَنّیت.
او براتان، او اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ و درکئومێن هُداتُرسان! اے رَکّێنگئے کُلئو و پئیگام، په ماشما رئوان دئیگ بوتگ.
آ وهدا، پولُس و بارنابایا گۆن دِلێری آیانی پَسّئوا گوَشت: ”مارا چه سجّهێنان پێسر، هُدائے هبر گۆن شما گوَشگی اَت، بله شما هُدائے هبرا نمَنّێت و وتا اَبدمانێن زِندئے لاهکَ نزانێت، نون ما درکئومانی گوَرا رئوێن.
چه یکدومیا رُکست بئیگا رند، ما بۆجیگا سوار بوتێن و آ وتی لۆگان پِر ترّتنت.
شمارا گوَشان که په هُدائے راستیئے پجّارگا، مَسیه یَهودیانی هِزمتکارے بوتگ تانکه هما کئول و وادهان پکّا بکنت که بُنپیرُکان دئیگ بوتگاَتنت و
من چه مَسیهئے اَرواه و جَبینا راستَ گوَشان و درۆگَ نبندان، منی دل و درون چه پاکێن روها اے هبرئے شاهدیا دنت که
بُنپیرُک همایانیگ اَنت و مَسیه هم که سجّهێنانی هُدا اِنت، جِسمی هسابا چه همایانی نَسل و پَدرێچا اِنت. آییا مُدام ستا و سنا بات. اَنچُش بات. آمین.
بله وهد که آتک، هُدایا وتی چُکّ دێم دات. چُکّ اِنسانے بوت و چه پێدائِشا شَریَتئے رهبندانی چێرا اَت،