2 شمئے مال و هستی زئوال بوتگ و سَڑتگ و جامگ و پۆشاک هم ورۆک و رمێزا وارتگاَنت.
تئو په هکّل انسانا چه گناها اَدبَ دئیئے و آییئے دۆستێنان هما پئیما کنئے که رمێز و ورۆکَ کنت. سدّک آن که انسانئے زِند ساه و دمے گێش نهاِنت. اۆشت...
وتی مال و مِلکتا بها کنێت و نێزگارانی سرا بهر کنێت. په وت اَنچێن زَرتورَگ اَڈّ بکنێت که هچبر کوَهن مبنت، نهَلّگی و اَبدمانێن آسمانی گنجے اَمبار کنێت که نه دُزّ آییا بارت و نه وَرۆک و رَمێز آییا وارت.
په مِسالے، اگن یکّے گۆن تلاهێن چَلّه و مُندریکّ و وشّێن پۆشاکان شمئے دیوانا بیئیت و دگه دِرتگپُچّێن بَزّگے هم بپُتریت و
آییا په شما آسمانا میراسے اَمبار کرتگ که اے میراس هچبرَ نپوسّیت، گارَ نبیت و اَبدمان اِنت.