3 وهدے لۆٹێت و نرسیت، په اے سئوَبا اِنت که شما گۆن بدێن مُراد و واهگے لۆٹتگ تان آ چیزّان په وتی ائیش و نۆشان کار ببندێت.
په کُمکا پِریاتَ کننت بله رَکّێنۆکے نێست، چه هُداوندا کُمکَ لۆٹنت، بله پَسّئوَ ندنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نزانێت چے لۆٹگا اێت. بارێن، آ جاما که منَ نۆشان شما نۆشِتَ کنێت؟“ گوَشتِش: ”جی هئو، ما وارتیَ کنێن.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نزانێت چے لۆٹگا اێت. بارێن، شمارا اے توان هست، آ جاما که من نۆشَ کنان بنۆشێت و آ پاکشۆدیا که منَ کنان بکنێت؟“
چێا که هرکَس بلۆٹیت، آییا رسیت. هرکَس شۆهاز بکنت، درَ گێجیت. هرکَس دروازگا بٹُکّیت، په آییا پَچَ بیت.
لهتێن رۆچا و رَند، کَسترێن چُکّا وتی سجّهێن بهر یکجاه کرت، زرت و دورێن مُلکێا شت و سجّهێن زَرّی په هئوَسناکی گار کرتنت. رَندا، آ مُلکا سکّ ڈُکّال کپت و آ دَستنگ و مُهتاج بوت.
بله تئیی اے چُکّا تئیی مال گۆن کَهبگێن جنێنان گار و گارت کرتگ و تئو په آییئے پِر تَرّگا پابُندی گوَسک کُشتگ.‘
شمئے نیاما، جنْگ و دَپجاک چه کجا ودیَ بنت؟ چه شمئے جندئے هما تَماه و واهگان نهاَنت که شمئے رگ و بندانی تها جنْگا اَنت؟
آ وهدی هرچے چه آییا بلۆٹێن مارا رسیت، چێا که آییئے هُکم و پرمانانَ زورێن و په هماییئے وَشنۆدیا کارَ کنێن.
چه آییا مارا اے دلڈَڈّی رَستگ، هرچے که آییئے لۆٹ و واهگئے سرا بلۆٹێن، آ اِشکنت.