نون اگن تئیی چمّان منی کَدر و اِزّت باز اِنت، گڑا وتی راهان په من آشکار کن تانکه من ترا پَجّاه بیاران و هما اِزّت که منا تئیی چمّان هستاِنت، آییا برجاه داشت بکنان. بچار، اے مهلوک تئیی جندئے کئوم اِنت.“
چه آیان متُرسێت که جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله ساه و اَرواها کُشتَ نکننت، چه هماییا بتُرسێت که جسم و جان و ساه و اَرواه، دوێنان دۆزها دئور دات و بێران کرتَ کنت.