2 هُداوندا گوَشت: ”اے چێے تئیی دستا اِنت؟“ پَسّئوی دات: ”اَساے.“
بله آکوبا اِسپێدار، بادام و چِنالانی نۆک بُرِّتگێن شاهڑ زُرت و پۆست پاتک و شاهڑانی تهئے اِسپێتی دَرا کرتنت که اسپێتێن تَل زاهر ببنت.
هُداوند چه سَهیونا تئیی زۆراورێن اَسایا شهارَ دنت و گوَشیت: ”وتی دژمنانی نیاما هاکمی کن.“
تئو اے اَسایا دستا کن که وتی نشانیان گۆن همِشیا پێش بدارئے.“
موسّایا وتی جَن و دوێن چُکّ زرت و هرا سوار کرتنت و مِسرا واتَرّ بوت. موسّایا ”هُدائے اَسا“ دستا کرت.
سُهبا که پِرئون آپئے کرّا رئوت، تئو برئو و نیلّئے کئورئے لمبا آییئے راهئے سرا بۆشت و مار بوتگێن اَسایا دستا کن.
”پِرئون که شمارا گوَشیت: ’مۆجزهے پێش بدارێت‘ گڑا تئو هارونا بگوَش: ’وتی اَسایا بزور و پِرئونئے دێما زمینا دئوری دئے.‘ اَسا مارے بیت.“