نون اگن تئیی چمّان منی کَدر و اِزّت باز اِنت، گڑا وتی راهان په من آشکار کن تانکه من ترا پَجّاه بیاران و هما اِزّت که منا تئیی چمّان هستاِنت، آییا برجاه داشت بکنان. بچار، اے مهلوک تئیی جندئے کئوم اِنت.“
گۆن آییا چُش گوَشتی: ’تئیی چُکّ و اۆبادگ اَنچێن مُلکێا که آیانی وتیگ نهاِنت، دَرامد و بێگانگَ بنت و تان چار سد سالا، دگرانی چێردستیا گُلام و بےاِزّت کنگَ بنت.‘