8 آ باید اِنت هما شپا گۆشتا آسا بپَچنت و گۆن بێهُمیرێن نگن و تَهلێن کاهُکا بوَرنتی.
چۆ که آپا رێچگ و تالان بوتگان سجّهێن هَڈُّن چه بندان در آتکگاَنت. دلُن چۆ که مۆما آپ اِنت و سێنَگا سۆچیت.
هِشت و بَتانَهئے اَڈّ کنگِشَ پرماتنت و ڈگارانی سرا هر دابێن گرانێن کارِشَ گپتنت و آیانی زندگیاِش اَزاب کرت. سجّهێن کارِش په بێرَهمی پرماتنت.
اے گۆشتا هامَگا مئورێت و آپگْرادی هم مکنێت و مئوَرێتی. گۆن سَرَگ و پادَگ و دِلیگ و لاپیگان آسا پَچێت و بوَرێتی.
موسّایا گۆن مردمان گوَشت: ”اے رۆچا مشمۆشێت که شما همے رۆچا چه مِسرا دَر آتکگێت، چه هما مُلکا که اۆدا گُلام بوتگێت و هُداوندا گۆن وتی دستئے زۆرا شمارا چه اۆدا در کرتگ و آورتگ. هُمیری نگن مئورێت.
تان هپت رۆچا بێهُمیرێن نگن بوَرێت. شمئے کرّا و شمئے هدّ و سیمسرانی تها هچّ هُمیر دست مکپیت.
کُربانیگئے هۆنا که منی دێما پێشَ کنئے، ترا هچّ هُمیردارێن چیزّ گۆن مبیت. منی ائییدئے کُربانیگئے پیگ تان سباها پَشت مکپیت.
کُربانیگئے هۆنا هُمیری چیزّێئے همراهیا پێش مکن. سَرگوَزئے ائییدئے کُربانیگا تان سباها اێر مکن.
گڑا مرید سرپد بوتنت که آییا نگوَشتگ چه آرتێن هُمیرا پهرێز بکننت، چه پَریسی و سَدوکیانی تالیما وتا دور بدارنت.
وهدے شام ورگا اَتنت ایسّایا نگنے زرت، هُدائے شُگری گپت، چُنڈ چُنڈ کرت و مریدانا داتی. گوَشتی: ”بزورێت و بوَرێت، اے منی جسم اِنت.“
تُشُکے هُمیر سجّهێن آرتا هُمیرێنَ کنت.
شما مئیگ و هُداوندئے رندگیر جۆڑ بوتێت چێا که گرانێن سکّی و سۆریانی تها شما مئے هبر په گَلے زُرت، گۆن اَنچێن شادمانیے که چه پاکێن روها رسیت.