4 موسّایا گوَشت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’من شپئے نێما درَ کایان و سجّهێن مِسرا گَردان.
او هُدا! تئو مارا یله داتگ. او هُدا! پدا مئے لشکرانی همراهَ نبئے.
وهدے مِسرئے هلاپا در آتک کانونے په ایسُّپا اِشتی. من اِشکت، ناآشناێن زبانێا گوَشت:
من همے شپا مِسرا گَردانَ بان و مُلکئے سجّهێن ائولی مَردێنچُکّانَ جنان. اِنسانان بگر تانکه دَلوَتانی ائولی چُکّانَ جنان و مِسرئے سجّهێن هُدایان سِزا دئیان. من هُداوند آن.
هُداوند په مِسریانی جنَگا گَردانَ بیت، بله وهدے شمئے چانٹانی سرئے هۆنانَ گندیت، گڑا چه آ دروازگا سرَ گوَزیت و تباه کنۆکا شمئے لۆگان پُترَگ و شمئے جنَگا نئیلیت.
هما شپئے نێما هُداوندا، مِسرئے مُلکا سجّهێن ائولی مَردێنچُکّ جتنت. شاهی تَهتا نِشتگێن پِرئونئے ائولی چُکّا بگر تان زندانا نِشتگێن بندیگێئے ائولی چُکّ، و مال و دَلوَتانی سجّهێن ائولی نَرێن چُکّ، سجّهێن مُرتنت.
شپنێما کوکّار مَچِّت که ’هئیّا بیاێت، سالۆنک پێداک اِنت و وشّاتکی کنێت.‘